Switch Mode

အခန်း (၂၂၅)

သေမင်းနဲ့ စစ်ခင်းခြင်း

စုရှောင်ရှန်ကို ရဲ့ရှောင်ထျန်း စူးစူးရှရှစိုက်ကြည့်လိုက်၏။ ဒီလိုအချိန်က စကားပြောလို့မကောင်းတာ မသိဘူးလား။

“ခန်းမသခင်ကျန်း…”

“ရပါတယ်။ ချန်ရှင်းချုက သူ့ ပြိုင်ဘက်မှ မဟုတ်တာ။ ကျုပ်တို့ ဒီလောက်တော့ လက်ခံနိုင်ပါတယ်” ကျန်းပင်းယန် သူ့ဒေါသကိုဖြေလျော့ပြီး ချန်ရှင်းချုကို မကာ ထွက်သွားလိုက်သည်။

ယခု ကိစ္စတွေပြီးမှတော့ ၀င်ခွင့်များကိုလည်း တောင်းလို့ရမည်မဟုတ်တော့ချေ။ ထျန်းစန်းနန်းတော်က လူတွေက တကယ် ဆန်းကြယ်လှ၏။

ပြီးမှ စုရှောင်ရှန်ကို သူတော်စင်အစေအပါးတို့ ဘာလို့ ဖိတ်ခေါ်ရလဲကိုနားလည်တော့သည်။ ဒီကောင်လေးက မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်ဖြစ်၏။

ချန်ရှင်းချုနဲ့ ရင်ဆိုင်တုန်းက ချွေးတစ်စက်တောင်ထွက်မသွားခဲ့ဘဲ ဟိုအကောင်ကိုပဲ ‌သတိမေ့မျောသွားအောက်ရိုက်ချပစ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ၎င်းကို အသာအယာလုပ်လိုက်တာကြောင့် စုရှောင်ရှန် ခွန်အားအပြည့်သုံးလိုက်လားတောင်မသေချာ မရေရာ ဖြစ်နေသည်။

၇၀လား၊ ၉၀လောက်လား…။

ကျန်းပင်းယန်၏ အတွေးများ ပြန့်ကျဲနေခဲ့သည်။ ဤသို့သောလူငယ်လေးက စိတ်ဝိညာဉ်နန်းတော်က ထွက်ပေါ်လာတာ စိတ်ဝိညာဉ်နန်းတော်ရဲ့ ထင်ပေါ်ကျော်ကြားမှုကို ပိုပြီး မမြင့်သွားစေဘူးပေလာ။

“နန်းတော်သခင်ရဲ့၊ အကြီးအကဲကျောက် … ကျွန်မလည်း သွားလိုက်ပါဦးမယ်”

ယွဲ့ကျစ်၀မ်လည်း နှုတ်ဆက်ကာ ကျန်းပင်းယန်နောက်လိုက်သွားလိုက်သည်။ ဧည့်သည်တွေထွက်သွားပြီးနောက်မှာ ခန်းမထဲ၌ လူလေးဦးသာကျန်ခဲ့တော့၏။

“စုရှောင်ရှန် မင်းဒီတစ်ခါတော့ တကယ်လွန်တယ်” အကြီးအကဲကျောက် မှတ်ချက်ပြုလိုက်သည်။

“အဲ့တော့ ကျုပ်ကိုသတ်မှာ ထိုင်ခံနေရမှာလား။ ဘာလဲ သူ့နောက်က လူကြီးတွေက သူတို့ ‌ကလေးတွေကို ရိုက်လိုက်လို့ ထွက်လာကြမှာလို့တော့မပြောနဲ့” စုရှောင်ရှန်က အနည်းငယ် ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေသည်။

“မဖြစ်လောက်ပါဘူး။ ငါတို့ ပြောနေတာ မြင့်မြတ်နတ်ဘုရားနန်းတော်လေ…”

“ချန်ရှင်းချုရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ သူ့နောက်က ချန်မိသားစုဆိုတာကြီးက သွေးကြွေးလာဆပ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မတုန်း”

“…”

ဘယ်သူမှ ဘာပြောရမယ်မှန်းမသိတော့ချေ။

“ဖြစ်နိုင်တယ်” ကျောက်ကျစ်တုံ့ ငူငိူငိုင်ငိုင်ကြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ စုရှောင်ရှန် ယခုလို ခံစားနေရတာကိုကြည့်ပြီး သူပျော်နေမိသည်။

စုရှောင်ရှန် သူတို့ကို စိတ်ပျက်အားလျော့နေသော မျက်နှာမျိုးဖြင့် လေးလံသော ခြေလှမ်းကြီးများနှင့် ခန်းမအထဲကို၀င်သွားလိုက်၏။ သူ့ကိုကြည့်ရတာ မျက်ရည်မထွက်ဘဲ ငိုနေပုံရသည်။

“စိတ်ဝိညာဉ်နန်းတော်အတွက်ကို သွေးထွက်ရပြီးပြီ။ စိတ်ဝိညာဉ်နန်းတော််ဘက်ကနေ ရပ်တည်ခဲ့ပြီးပြီ ခုတော့ဘာပြန်ရလိုက်လဲ။ တစ်ယောက်တည်း ကြိတ်ပြီး ခံစားနေရတယ်”

ရဲ့ရှောင်ထျန်းနှင့် အကြီးအကဲကျောက်တို့ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ခံစားချက်များကို ထင်းဟပ်ပြ‌သနေသော အကြည့်များဖြင့် ကြည့်လိုက်ကြ၏။

“ကောင်လေးစိတ်လျော့ပါ။ စိတ်ဝိညာဉ်နန်းတော်က မင်းကို ကာကွယ်ပေးမှာပါ။ ပြီးတော့ ငါကတိပေးထားတဲ့အတိုင်း မင်းကို ဆုလဒ်တွေပေးမှာပါ” ခန်းမထဲကို ၀င်ရင်းနှင့် ရဲ့ရှောင်ထျန်း ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ကြေငြာလိုက်သည်။

အတွင်းထဲက စုရှောင်ရှန်ကတော့ မူလဇစ်မြစ်ကျောက်တုံးကို ပိုက်လျက် စပ်ဖြီးဖြီးပြုံးနေခဲ့၏။ ထို့နောက် ကလေးလက်သီးတစ်ဆုပ်စာလောက်ရှိသည့် တံဆိပ်ပြားတစ်ခုကိုထုတ်ယူကာ ရဲ့ရှောင်ထျန်းတို့ထံ အပြေးလေးသွားလိုက်သည်။

“အကြီးအကဲတို့ လုပ်ပါဦး ဒါလေးကို ပြင်ပေးပါဦး။ ဒါမှ ဟိုလူတွေလာရင် ပုန်းနိုင်မှာ”

ရဲ့ရှောင်ထျန်း : “…”

အကြီးအကဲကျောက် : “…”

စုရှောင်ရှန် သူ့ကိုထပ်ပြီး မအံ့အားသင့်စေနိုင်တော့တာကြောင့် ကျောက်ကျစ်တုံ့ သက်ပြင်းသာချလိုက်တော့သည်။

[ကျိန်ဆဲခံလိုက်ရပါသည်။ ပင်ကိုယ်မှတ် +၁]

“ဆိုတော့ မင်းက အသက်စိတ်ဝိညာဉ်တံဆိပ်ပြားကို သွားယူလာတယ်ပေါ့လေ” သွေးဆုတ်ဖြူရော်သွားသော ရဲ့ရှောင်ထျန်း၏ မျက်ခုံးများလှုပ်နေခဲ့၏။

“ဟုတိတယ် ခေါင်းဆောင်။ ကျုပ်ဒီယှဉ်ပြိုင်မှုကို နိုင်ခဲ့ရင် ထျန်းရွှမ်တံခါးထဲက ဘာပဲယူလာလာ အပိုင်ပေးမယ်လို့ပြောထားတယ်နော်”

စုရှောင်ရှန်က အပြစ်ကင်းစင်သလို အမူအရာဖမ်းကာ ပြောလိုက်သည်။ “ဟင်။ ဒီတံဆိပ်ပြားနဲ့ ပတ်သက်ပြီး တစ်ခုခု မှားနေလို့များလား”

ရဲ့ရှောင်ထျန်းက အနက်ရောင်ဓားအိမ်ပဲပေးမယ်လို့ ကတိပေးခဲ့တာပါ။ စုရှောင်ရှန်က ဘယတွေပြောနေတာလဲ။

ရဲ့ရှောင်ထျန်း အသက်ကိုခပ်ပြင်းပြင်းရှိုက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့စိတ်ထဲက ဒေါသတို့ကို ဖိနှိပ်လိုက်ပြီး ကြင်နာသောလေသံဖြင့် ပြောလိုက်၏။ “ဟုတ်ပါတယ် မင်းဟာဖြစ်သွားပါပြီ…။ ဒါပေမယ့် တခြားတစ်ခုခုကိုရော ထုတ်ယူလာခဲ့သေးလား”

စုရှောင်ရှန် သူလုပ်ခဲ့သလား ပြန်စဉ်းစားလိုက်ပြီး ဖြည်းညှင်းစွာ ခေါင်းခါရမ်းလိုက်သည်။ “ဒါအကုန်ပဲ”

“သေချာပြီလား”

ရဲ့ရှောင်ထျန်း မယုံပါလေ။

ထျန်ရွှမ်းတံခါးပြိုလဲရတာက သူလျှိုများနှင့်ဆိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ဘဲ စုရှောင်ရှန်၏ ပရောဂကြောင့်လို့ သူခံစား‌နေရသည်။

“ခုမပြောရင် ပေးလိုက်မယ်။ မဟုတ်ဘဲ အနာဂါတ်မှာ ငါရှာတွှေ့မှ ပြန်သိမ်းသွားရင် ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ့နော်”

စုရှောင်ရှန် တုံ့ခနဲ ရပ်သွားပြီး အင်တင်တင်ဖြစ်သွား၏။

သူ့မျက်နှာပေါ်က အမူအရာကြောင့် ရဲ့ရှောင်ထျန်းတို့သုံးဦးသာ သူတစ်ခုခုကို ဖုန်းကွယ်ထားသေးမှန်း ရိပ်မိလိုက်ကြသည်။

သို့ဖြင့် စုရှောင်ရှန်များဘာတွေယူလာသလဲတွေးမိပြီး ‌ဒေါသတို့ဖြင့် ရဲ့ရှောင်ထျန်း၏ ကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်ခါလာခဲ့၏။

“ထုတ်လိုက်စမ်း”

“အာ…”

စုရှောင်ရှန် အဖြူရောင် လက်စွပ်တစ်ကွင်းကို မ၀န့်မရဲထုတ်ယူလိုက်သည်။

ထိုအရာက ကျိုးထျန်းရှန်ကို လျှိုရွှမ်ရှင်းစီက လုယူတုန်းက ချိတ်စည်းဖြတ်ခဲ့တဲ့ လက်စွပ်ဖြစ်တာ ရဲ့ရှောင်ထျန်း အမှတ်ရသွားပြီး ရင်းနှီးတယ်လို့ ခံစားနေရတော့၏။

နပေါဦး။

ချိတ်စည်း…။

“မင်း-မင်း ချိတ်ပိတ်ခြင်းကျောက်တုံးကို လပ်စွပ်တစ်ကွင်းအဖြစ် အရည်ကျိုလိုက်တာလား” ရဲ့ရှောင်ထျန်း အသက်ပင် ကောင်းကောင်းမရှူနိုင်လောက်အောင် မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲလာခဲ့သည်။

“အမ်… အင်း အဲ့လိုပြောလို့ရပါတယ်”

စုရှောင်ရှန် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဆိုလိုက်၏။ မိုမို့ကို ဖော်ကောင်မလုပ်ရန် သူဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။

ရဲ့ရှောင်ထျန်း၏ ယခုကဲ့သို့ လွန်လွန်ကျူးကျူး သတင်းအချက်အလက်များကို လက်မခံနိုင်‌တော့တဲ့ အခြေအနေကြီးကို ကြည့်‌ကာ နောက်မှ အကြီးအကဲစန်းကို ပြောမည်ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်၏။

ရဲ့ရှောင်ထျန်းလည်း ပေါက်ကွဲတော့မတတ်ဖြစ်နေသည်။ သူကျားကုတ်ကျားခဲ ကုန်းမြေတစ်လျှောက်ဖွေရှာခဲ့တဲ့ ကမ္ဘာငယ်လေးကိုတည်ငြိမ်အောင်လုပ်ပေးတဲ့ စွမ်းအားကြီးအဆုံးရတနာ ၈ခုထဲက ၃ခုက စုရှောင်ရှန်၏ လက်ထဲရောက်နေတယ်တဲ့။

ဒီကောင်လေးက ရတနာမုဆိုးလေးများလား။

ဒီရတနာတွေအကုန်ကို အချိန်တိုအတွင်း ဘယ်လိုများ ရှာလိုက်နိုင်တာလဲ။

“ဆိုတော့…” ဆံဖြူကလေးငယ် ရဲ့ရှောင်းထျန်းက စိတ်ကိုအတင်းလျော့လိုက်ပြီးတော့ အေးတိအေးစက် မျက်နှာထားဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ “မင်းမှာ စတုတ္ထမြောက်ရတနာရှိသေးတယ်မလား”

“မရှိဘူး။ တစ်ပိုင်းတစ်လေတောင်မရှိဘူး”

ရဲ့ရှောင်ထျန်းဒေါကန်နေသည့် အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး ကျဲ၏ တည်ရှိမှုကို ဖွက်ထားရန် စုရှောင်ရှန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“မေမေ”

သို့သော် ရုတ်တရက် သူ့ရင်ဘက်က မကျေမချမ်းဖြစ်သလို အသံထွက်ပေါ်လာခဲ့ကာ လူလေးယောက်ကို အလန့်တကြားဖြစ်သွားစေခဲ့သည်။

ကျဲ ‌စိတ်‌ဆိုးနေပါသည်။

အခခြားရတနာများကြတော့ ကောင်းမွန်တဲ့ မိတ်ဆက်တွေရကြပြီး သူဒီလောက်စိတ်ရှည်ရှည်စောင့်နေတာတောင် စုရှောင်ရှန်က မိတ်ဆက်မပေးဘူးတဲ့။

စုရှောင်ရှန်၏ မျက်နှာ ဖြူဖျော့သွား၏။

သူ့တွက်ချက်မှုတွေအားလုံးကြားထဲမှ ကျဲက လူသညး သဘာ၀နှင့် အသိဉာဏ်ဖြစ်ထွန်းလာပြီဆိုတာ မေ့နေခဲ့သည်။ ကျဲက စုရှောင်ရှန့် အခြားသူများ၏ စကားများကို နားလည်လာနိုင်ခဲ့ပေသည်။

သေပြီ။

ငါတော့ တကယ်ကို သေ သေ သေနဲ့မြည်တာ။

“ကျဲ လား”

ထိုအရာက ဘာဖြစ်သလဲဆိုတာ ပြန်တွေးမိပြီး အကြီးအကဲကျောက်၏မျက်၀န်းများပြူးကျယ်သွားခဲ့သည်။

သူက ထိုအရာကိုတောင် တူးထုတ်လာတယ်ဟ။

စုရှောင်ရှန်ကို ကြည့်တဲ့အကြည့်များက ကြောက်ရွံ့မှုအဖြစ်သို့ပြောင်းသွားခဲ့သည်။

ဘာကိုကြောက်ဖို့လို လို့လဲဟ။ ထိုကြောက်ရွံ့နေသော အမူအရာများဖြင့် အခြားလူများကို ကြည့်ပြီး စုရှောင်ရှန်ရှင်းပြလိုက်သည်။ “ဒီဟာက ကျုပ်လုပ်တာမဟုတ်ဘူး။ ကျဲက သူ့ဟာသူ ထွက်လာချင်တာ။ ကမ္ဘာငယ်‌ လေးကို ကယ်တင်တုန်းက ကျိုးထျန်းရှန်ကိုကယ်ရင်းနဲ့ ဒီအရာကိုတွေ့တာပဲ”

အကြီးအကဲကျောက်နှင့် ရဲ့ရှောင်ထျန်းတို့ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူတို့ထင်ထားသည့်အတိုင်းတစ်ကယ်ဖြစ်လာခဲ့၏။

ကျောက်ကျစ်တုံ့လည်း သူတို့နည်းတူ ကြက်သေသေနေခဲ့သည်။ ၎င်းက ကမ္ဘာငယ်လေးကို တည်ငြိမ်အောင်လုပ်တဲ့ ရတနာလေးပါးဖြစ်သည်။ ဒီစုရှောင်ရှန်က တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပင်…။

“ကျုပ်ပြောပါတယ်။ စုရှောင်ရှန်က အကြီးဆုံး သူလျှိုပါလို့” ကျောက်ကျစ်တုံ့ထပြောပြီး ရှေ့သို့ တဟုန်ထိုးတက်လိုက်သည်။

“သေစမ်း။ သူခိုးကောင်”

ကျောက်ကျစ်တုံ့၏ ပုခုံးကို ရဲ့ရှောင်ထျန်း ဖိလိုက်သည်။

“ဘာလို့လဲ”

ရတနာလေးပါးကို ခိုးယူပြီးတာတောင် ဘာလို့ သူ့ကို တားဆီးနေရသလဲ ကျောက်ကျစ်တုံ့ ပဟေဠိဖြစ်သွားခဲ့သည်။

စုရှောင်ရှန် ခင်းဗျားရဲ့ တရားမ၀င်သားလား။

ရဲ့ရှောင်ထျန်း၏ စိတ်ကဗလာကျင်းနေခဲ့သည်။ သူဘာပြောရမှန်းမသိတော့ပါချေ။

အကြီးအကဲစန်း…

ကောက်ကျစ်တဲ့ အဖိုးကြီး…

ရတနာလေးပါး။ တစ်ချက်တည်း ရတနာလေးပါး ဆုံးရှုံးသွားခြင်း…

အဖိုးကြီး… ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ်တော့ တွေ့တော့မယ်။

ရဲ့ရှောင်ထျန်း ရှူးရှူးရှဲရှဲဖြင့် မျက်နှာလည်း သွေးဆုတ်ဖြူရော့်နေခဲ့ပြီး အသံနက်ကြီးဖြင့်အော်လိုက်သည်။ “ငါ့ရှေ့က ထွက်သွားစမ်း သွား”

စုရှောင်ရှန့် တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ကတည်းတုန်ရင်သွားကု ရတနာများ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှာကိုင်ရင်း ထွက်ပြေးသွားခဲ့၏။

သို့ပေမယ့် ဝေးဝေးမရောက်သေးခင်မှာပင် နောက်တစ်ခါပြန်လာခဲ့ပြီး အကြီးအကဲကျောက်၏ လက်ထဲကို ကျောက်တုံးနှင့် တံဆိပ်ပြားထည့်ပေးလိုက်၏။

“…”

[ကျိန်ဆဲခံလိုက်ရပါသည်။ ပင်ကိုယ်မှတ် +၃]

“ရပြီလား”

စုရှောင်ရှန် တိတ်တိတ်ကလေး ဆံဖြူကလေးငယ်ကိုချောင်းကြည့်လိုက်ရာ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ ကြက်သီးမွှေးညှင်းများထောင်ထသွားခဲ့၏။

“ထွက်သွား သွား”

စုရှောင်ရှန် ဖျတ်ကတည်း အရှင်သခင်နယ်ပယ် လျင်မြန်မှုကို အသုံးပြုပြီး ထွက်သွားလိုက်သည်။

တောက်…။

တောက်ဟူ၍ အသံသဲ့သဲ့လေးကို ကြားလိုက်ရရာ ရဲ့ရှောင်ထျန်းတို့ သုံးဦး ပဟေဠိဖြစ်ဟန်များဖြင့် ‌လှည့်ကြည့်လိုက်ကြသည်။

ထိုတွင် တိတ်‌ဆိတ်နေသော ခန်းမအတွင်းကို လှောင်ရယ်သလိုလို၊ ကျေနပ်သလိုလိုနှင့် လွှမ့်ဆင်းလာခဲ့သော လက်စွပ်ကးကိုတွေ့ရ၏။

စုရှောင်ရှန် ပျာယာခတ်နေပါသည်။

သူလည်း အဝေးကိုရောက်မှ သျှပ်ပြာသျှပ်ပြာနှင့်ဆိုတော့ လက်စွပ်ကျကျန်ခဲ့တာ ကြားလိုက်ရပြီး အသက်ကိုခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ကာ ပြန်လာခဲ့၏။

ရဲ့ရှောင်ထျန်း၏ မျက်၀န်းများအတွင်း မယုံကြည်နိုင်မှုတို့ ထင်ဟပ်နေပြီး ပြန်လာခဲ့သော စုရှောင်ရှန်ကိုကြည့်လိုက်၏။

စုရှောင်ရှန်က ရဲ့ရှောင်ထျန်းနှင့် ခပ်ကွာကွာမှနေ၍ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ခြေတစ်ဖက်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်း ဆန့်ထုတ်ကာ လက်စွပ်ကို သူ့ဘက်သို့ ယှက်ယူလိုက်သည်။

“စု-ရှောင်-ရှန်”

ထိုအသံနက်ကြီးက ကောင်းပင်တစ်ခုလုံးကိုပဲ့တင်ထပ်သွား၏။ လေထဲက စာကလေးငှက်များတောင် သူတို့၏ အတောင်များတောင့်တင်သွားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။

[နာမည်ခေါ်ခြင်းခံရပါသည်။ ပင်ကိုယ်မှတ် +၁]

“ကျုပ်ထွက်သွားပါ့မယ်။ မျက်နှာကို ထပ်မမြင်စေရပါဘူး”

လက်စွပ်ကိုကောက်ယူကာ စုရှောင်ရှန် သုတ်ခြေတင်ပြေးသွားလိုက်၏။

ထိုနေရာတွင် ဆက်နေနေလျှင် ပွဲချင်းပြီး အသတ်ခံရမည်ကို စိုးရွံ့မိပေသည်။ ကျောက်ကျစ်တုံ့ ဘာမှ မပြောဘဲ အချင်းအရာတစ်ခုလုံးကို ကြည့်နေခဲ့သည်။

ရဲ့ရှောင်ထျန်း ယခုလောက် ဒေါသထွက်တာ ပထမဆုံးမြင်ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။

အကြီးအကဲကျောက်လည်း သူ့လက်ထဲက ရတနာနှစ်ပါးကိုကိုင်ရင်းနှင့် ဖြစ်ပျက်နေသည်များကို အိပ်မက်အလားထင်မှတ်နေပေ၏။

“တကယ်ထူးခြားတဲ့ကောင်လေးပဲ”

ထိုမှတ်ချက်ကြောင့် ကျောက်ကျစ်တုံ့၏ ဒူးများပျော့ခွေသွားပြီး ကြမ်းခင်း ပေါ်မှာ ပုံလျက်သားကျသွားတော့သည်။

[အထင်ကြီးလေးစားခံရပါသည်။ ပင်ကိုယ်မှတ် +၁]

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset