Switch Mode

အခန်း (၂၁၂)

၀မ်မင် ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့

ညှိုးနွမ်းနေသော ကြက်သွေးရောင်ပန်းများအကြားရှိ အိပ်ပျက်ကလေးတွင်…။

စုရှင်းရှင်းက နာကျင်နေသော မျက်နှာထားဖြင့် အရှိန်အဝါ ပြန်တည်ငြိမ်သွားပြီဖြစ်သော ယောင်ယင်ယင်ကို ဖက်ထား၏။

သူမ၏ မျက်၀န်းများက ကောင်းကင်ပေါ်က မျက်နှာဖုံးတပ်လူကိုင်ထားသည့် ဓားကို တောင့်တစွာကြည့်လိုက်သည်။

ထိုနာမည်ကြီးဓားကြောင့်ပဲ သူမချစ်တဲ့သူ တစ်ယောက်ပြီးတစ်‌ယောက် သေဆုံးခဲ့ရကာ သူမ၏ မိသားစုကလေးပျက်ဆီးသွားရမည့်‌အရေးကို မလိုလား၍ စုရှင်းရှင်းအိမ်ကထွက်ခဲ့သည်။

ယခုတော့ သူမ၏ ဆရာတောင် အသတ်ခံရလုနီးပါးဖြစ်သွား၏။ အကြီးအကဲ‌စန်းကြောင့်သာမဟုတ်ရင် ရှောင်ချိစွေ ဇီဝိန်ချုပ်သွားလောက်ပြီ။

စုရှင်းရှင်း လက်သီးကလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်လိုက်သည်။ ထိုဓားကို သူမ စွန့်လွှတ်ချင်ပါသော်လည်း မလုပ်နိုင်ပေ။

ထိုမျက်နှာဖုံးတပ်လူ၏ စကားကြောင့် သူမ၏ အဖိုးပြောခဲ့သည့် နာမည်ကြီးဓားကိုကိုင်ဆောင်သူက ဤသို့ ကြမ္မာမျိုးဖြင့် ကြုံကြိုက်ရမည် ဟူသော အဆိုကိုသွားမြင်ယောင်မိသည်။

“ဖိုးဖိုး” စုရှင်းရှင်း ၀မ်းနည်းစွာ တီးတိုးရွတ်ဆိုလိုက်၏။

သူမ၏ အတွေးများက သူ၏ အဖေ၊ မိသားစု အကြောင်းတို့ဖြင့်ရောက်ရက်ခက်နေပြီး မျက်နှာဖုံးတပ်လူ ဓားကို ယူသွားတုန်းက ပြောသည်ကို မြင်ယောင်မိသွားသည်။

“ငါပဲမှားနေတာလား” စုရှင်းရှင်းကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မေးလိုက်သည်။

သူမ၏ မျက်တောင်များပုတ်ခတ်သွားကာ မျက်ရည်စက်တစ်စက်က ပိုက်‌ပွေ့ထားသော ယောင်ယင်ယင်၏ မျက်နှာထက်သို့ကျသွားလေသည်။ ထိုမှ တဖြည်းဖြည်းလှိမ့်ဆင်းကာ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးထဲ၀င်သွား၏။

ယောင်ယင်ယင်၏ မျက်လုံးများပွင့်လာခဲ့ပြီး စုရှင်းရှင်း၏ မျက်နှာလေးကို အားအင်ချိနဲ့စွာ ကိုင်လိုက်သည်။

ထို့နောက် ကလေးမလေး၏ နဖူးပေါ်က သွေးစက်များကို သုတ်ပေးလိုက်ပြီး အားအင်ချိနဲ့ပေမယ့် ခိုင်မာသော လေသံဖြင့်ဆို၏။

“စတေးတယ်ဆိုတာ ကာကွယ်ပေးဖို့ ရွေးချယ်လိုက်တဲ့ သူတွေရဲ့ လမ်းစဉ်ပဲ။ ဒီလိုလူတွေရဲ့ နှလုံးသားက ကြီးမြတ်တယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့ရဲ့ စတေးမှုကို အလဟသတ်မဖြစ်သွားပါစေနဲ့။ သူတို့ရဲ့ မျှော်လင့်ချက်အတိုင်း နေထိုင်ရမယ်နော်”

စုရှင်းရှင်း ခေါင်းလေးကို အသာရမ်းလိုက်သည်။

“လာပါကွယ်။ ရတယ် မမရှိတယ် ဖွင့်ချလိုက်ပါ” ယောင်ယင်ယင်က ဆိုသည်။

စု‌ရှင်းရှင်း တင်းခံထားမနိုင်တော့ဘဲ ရှိုက်ငင်သံများများထွက်လာရင်းက ဆိုသည်။ “ဓားက ညီမဆိုမှာရှိတာလေ။ ဘာလို့ ညီရဲ့ မိသားစုကိုပဲ ဒုက္ခသွားပေးနေကြရတာလဲ”

ယောင်ယင်ယင် ထလာပြီး စုရှင်းရှင်း၏ ခေါင်းကလေးကို ပိုက်လိုက်၏။ ထို့နောက် မျက်နှာဖုံးခွာချကာ ခံစားချက်အစစ်အမှန်တွေကို ထုတ်ဖော်ပြသနေသော ကလေးမလေးကို သနားညှင်တာစွာကြည့်လိုက်သည်။

“သူတို့လည်း ရွေးချယ်စရာမရှိခဲ့လို့နေမှာပါ”

“အဲ့ဒီဓားကိုမုန်းတယ်။ အဲ့ဒီဓားကို လိုချင်နေတဲ့ သူတွေအားလုံးကို မုန်းတယ်”

ယောင်ယင်ယင်၏ ရင်ခွင်ထဲမှာ စုရှင်းရှင်း ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုတော့၏။

စာနာနားလည်စွာ ထိုကလေးမလေး၏ ပုခုံများကို ယောင်ယင်ယင် ပုတ်ပေးလိုက်သည်။ သူမ၏ လက်များကိုဖွင့်ကြည့်‌လိုက်သောအခါ ခြောက်ကပ်နေပြီဖြစ်သော သွေးများကိုတွေ့ရလေသည်။

ထိုသွေးများက လရောင်အောက်မှာ ပုံရိပ်လေးတစ်ခုကိုဖော်ပေးသည်။ ထိုပုံရိပ်က သံကြိုးများဖြင့် စည်းနှောင်ခြင်းခံထားရပြီး ဒူးပိုက်ကာ ငိုယို‌ နေသည့် အနီ၀တ်မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်၏။

ယောင်ယင်ယင် တိတ်တခိုးသက်ပြင်းချလိုက်ကာ စိတ်ဝိညာဉ်အနှစ်များဖြင့် ထိုသွေးများကိုသုတ်ပစ်လိုက်၏။

ထို့နောက် ကလေးမလေး၏ ဆံနွယ်များအကြား ပွတ်သပ်ပေးရင်းဆိုသည်။ “ငိုချင်သလောက်ငိုလိုက်။ စိတ်ထဲရှိသမျှအကုန်ထုတ်ပစ်လိုက်။ တစ်ခါတစ်လေမှာ ကံကြမ္မာကြီးက ရက်စက်တယ်။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က မှားနေတာမဟုတ်ဘူး”

ဘုန်းးး…။

နှင်းမြို့တော်၏ အလွမ်းက မျက်နှာဖုံးတပ်လူ၏ လက်ထဲ၌ တုန်ခါလာခဲ့၏။ ထိုအခိုက်မှာ ဓားသမားတိုင်း ၎င်း၏ ‌ဆွေးမြေ့တမ်းတမှုကို ခံစားနိုင်ပေသည်။

ထိုဓားမှ သွေးတစ်စက် ဓားသွားတစ်လျှောက်လုံး ယိုစီးသွားပြီး ဓားထိပ်မှ ကျသွားခဲ့သည်။

ဓားကိုယ်၌က အပြင်းအထန် မျက်နှာဖုံးတပ်လူ၏ လက်ထဲက ရုန်းကန်ထွက်ပြီး ထိုသွေးစက်လိုက်ဖမ်းရန်ကြိုးစားတော့၏။

ရွှစ်…။

သို့ပေမယ့် မျက်နှာဖုံးတပ်လူက ချက်ခြင်း ဧရာမဓားကြီးကို ဆတ်ကတည်း ပြန်ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။

ဓားသွားတစ်လျှောက်ကို လက်ချောင်းများဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်တဲ့ခဏအကြာမှာ ဓားက ပြန်၍ ငြိမ်ကျသွားခဲ့၏။

ရှောင်ချိစွေ၏ မျက်၀န်းထဲက အလင်းများလည်း မှိန်ကျသွားခဲ့သည်။

အဆုံးတော့လဲ သူ့တပြည့် တန်ဖိုးအထားရဆုံးအရာကို မကာကွယ်နိုင်ခဲ့ပေါချ။ ယခုတော့ ဓားတစ်လက်ဆိုစေဦး။ အနာဂါတ်မှာ ဘာဖြစ်လာလိမ့်မလဲ။

“ငါ တကယ် ညံ့လွန်းတယ်”

အကြီးအကဲကျောက် ရှောင်ချိစွေ၏ ပုံးပေါ်လက်တင်လိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာ တိတ်ဆိတ်ခြင်းက သူ့အတွက် အကောင်းဆုံး နှစ်သိမ့်မှုဖြစ်၏။

စုရှောင်ရှန်လည်း အကြားအမြင်ကနေ ဘာဖြစ်နေသလဲဆိုတာ သိရတဲ့အခါ စိတ်မကောင်းစွာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

တစ်ခါတစ်ရံကြတော့ လူတွေက သူတို့လိုတာထက်ပိုပြီး တွန်းအားပေးဖို့လိုကြပါလား။

“ကြည့်ရတာ မင်းစီက အဖြေမလိုတော့ဘူးထင်ပါတယ်။ ဓားသခင်ကိုယ်တောင်ကတောင် ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပြီးပြီပဲ” မျက်နှာဖုံးတပ်လူက ဝါးလုံးကွဲရယ်သည်။

“ဟီဟီး ဟီဟီး” စန်ကျောက်ဖုလည်း နောက်ကလိုက်ရယ်လိုက်သည်။

ဒီနှစ် ယောက်ရဲ့ မျက်နှာတွေကို ကြည့်‌ လေလေ ဒေါသထွက်လာရ လေဖြစ်ကာ အကြီးအကဲစန်း၏ နှုတ်ခမ်းများ လှုပ်သွားပြီး လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ဆုပ်လိုက်သည်။

ဘုန်း…။ ဘုန်း…။

သူတို့နှစ်ယောက်၏ ကိုယ်ပေါ်မှာ တောက်လောင်နေသေးသည့် မီးလျှံများ ပေါက်ကွဲထွက်သွားပြီး သွေးများ ဖြန်းပက်ထွက်စေလိုက်၏။

“အဟွတ် အဟွတ်”

မျက်နှာဖုံးတပ်လူ ဒဏ်ရာချက်ခြင်းရသွားသဖြင့် ဓားဆန္ဒကိုပြန်လည် ထုတ်ဖော်ပြီး အကောင်းအတိုင်းဖြစ်အောင်ပြင်လိုက်ရသည်။

“ဖွီးးး” စန်ကျောက်ဖုလည်း သွေးတစ်လုတ်အန်ထုတ်လိုက်ရကာ အကြီးအကဲစန်းကို ဒေါသမျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်လိုက်၏။ “မင်း…”

“ကျောက်ဖု”

မျက်နှာဖုံးတပ်လူ ချက်ခြင်း ‌စန်ကျောက်ဖုကို ကြား၀င်ဖြတ်လိုက်သည်။ ထိုအဖိုးကြီးနှစ်ဦး ထပ်မံ၍ တိုက်ခိုက်ကြမည်ကို စိုးရွံ့မိပါသည်။ ထိုသို့ဆိုပါက သူတို့ ထွက်ပြေးဖို့ အခွင့်အရေး ရမည်မဟုတ်တော့ပေ။

“မင်းတို့နှစ်ယောက်စလုံး ထွက်သွားကြစမ်း” အကြီးအကဲစန်း နှင်ထုတ်လိုက်သည်။

သူတော်စင် အစေအပါးတို့က စိတ်ဝိညာဉ်နန်းတော်ကို သူတို့ပိုင်တယ်များထင်ပြီး ဒုတိယအကြိမ်လာရောက် တိုက်ခိုက်ကြ၏။ လာလိုက် ထွက်လိုက်နဲ့ လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်လို့ရမယ်ထင်နေတာလား။

အင်း… လုပ်ချင်းတိုင်းတော့ လုပ်သွားကြ၏။

ရဲ့ရှောင်ထျန်းကိုလည်း မချန် အကြီးအကဲစန်း စူးစူးရှရှ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

သူ့ကို ရဲ့ရှောင်ထျန်းက အကူအညီတောင်းပေးမယ်ပြောထားတယ်မလား။ လာတဲ့အကူအညီကလည်း အလကား ဖွတ်ချီး။

မြင့်မြတ်နတ်ဘုရားနန်းတော်က သူတို့အကူအညီတောင်းစာကို အပမလုပ်မည် မထင်၍ ရဲ့ရှောင်ထျန်း၏ မျက်နှာထက်၌ ရိုးသားသော အကြည့်လေးရှိနေသည်။ ထို့နောက် သူက ကျန်းပင်းယန်ကို စူးစူးရှရှ ပြန်စိုက်ကြည့်လိုက်၏။

သူ့အကြည့်များက ဘယ်လို ငဖျင်း တွေလဲလို့ ပြောနေသယောင်ယောင်…။

ကျန်းပင်းယန် စွံ့အသွားရတော့သည်။

“သွားစို့”

သူအသက်ကြီးလာတာကို ဂရုစိုက်ဟန်မရသော စန်ကျောက်ဖုက ပုစိန်ကို လွှဲရမ်းလိုက်ရာ‌ ကောင်းကင်တွင်ကြီးမားသော အစီအရင်ကြီးပေါ်လာခဲ့သည်။

ထိုအစီအရင်အတွင်းမှ ဧရာမ စုတ်ချက်များကြောင့် အကြီးအကဲကျောက် အလန့်တကြားထခုန်မတတ်ဖြစ်သွား၏။

“နေဦး” မျက်နှာဖုံးတပ်လူ ပြောသည်။

“လုပ်စရာ တစ်ခု ကျန်သေးတယ်”

“ဘာလဲ” စန်ကျောက်ဖု လည်ပြန်ကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည်။

မျက်နှာဖုံးတပ်လူက ထိုနေရာရှိ တစ်ဦးတည်းသော အသက်ငယ်ငယ် ကောင်လေးကို ကြည့်နေ၏။

“၀မ်မင် ငါနဲ့လိုက်ခဲ့”

လူတိုင်းအံ့အားသင့်သွားကြပြီး စုရှောင်ရှန်တောင် ဘာဖြစ်နေသလဲ အတန်ကြာပြီးမှ သိရသည်။

လခွမ်း။ မျက်နှာဖုံးတပ်လူက အဆုံးမှာတောင် သူ့ကို အလွတ်မပေးချင်ဘူးလား။

စုရှောင်ရှန် ချက်ခြင်းပဲ ဧကရာဇ်နယ်ပယ်ကျင့်ကြံသူလေးဦး၏ နောက်ကို ပြေးသွားလိုက်ပြီးမှ စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။

“၀မ်မင်။ ဘယ်သူက ၀မ်မင်လဲ” ဘေးပတ်လည်ကို မျက်စိကစားပြီး စုရှောင်ရှန် မသိသလိုမေးလိုက်သည်။

မျက်နှာဖုံးတပ်လူ စွံ့အသွားရ၏။

“မင်းက ဒီဖြူကောင်ကို ငါတို့နဲ့ ခေါ်သွားမလို့လား” အံ့ဩတုန်လှုပ်သွားသော စန်ကျောက်ဖုကလည်း မေးသည်။

သူတော်စင်အစေအပါးကတောင် အာရုံစိုက်ရတဲ့အတွက် ဒီကလေးနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဘာထူးဆန်းနေလို့လဲဟု ကျန်းပင်းယန် အလန့်တကြားလှည့်ကြည့်လိုက်၏။

တိုက်ပွဲကို တစ်ချိန်လုံး ရပ်‌ကြည့်နေရဲလို့များလား။

အကြီးအကဲစန်း၏ မျက်နှာ နက်မှောင်လာခဲ့သည်။ မျက်နှာဖုံးတပ်လူက ဘယ်၀မ်မင်ကို ပြောနေသလဲ သူသိပေမယ့် ၀င်ရောက်နှောက်ယှက်ခြင်းမပြုလိုသည့်အလား တိတ်တဆိတ်သာနေလိုက်၏။

စုရှောင်ရှန်လည်း ထိုအချင်းအရာကြောင့် ရင်ဖိုသွားရသည်။ ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ခေါက်ကတောင် အကြီးအကဲစန်းက အစိုးရိမ်လွန်နေသေးသည်မဟုတ်ပါလား။ ခုကြတော့ ဘာလို့တိတ်ဆိတ်နေတာလဲ။

အကြီးအကဲစန်းများ သူ့ကို ဂရုမစိုက်တော့တာလားဟု စုရှောင်ရှန် အတွေး၀င်သွား၏။

ဟက် ယောက်ျားတွေများ။

မျက်နှာဖုံးတပ်လူ၏ အကြည့်များက စုရှောင်ရှန်အပေါ်မှာသာရှိနေပြီး အနားမှာ ဘယ်သူမှ မရှိသလို ပြောလိုက်သည်။ “ကောင်လေး။ မင်းသာ ဆန္ဒရှိမယ်‌ဆိုရင် ငါဒီကနေ ခေါ်သွားပေးနိုင်တယ်”

“မရှိဘူး။ ဘယ်မှမသွားဘူး” စုရှောင်ရှန် တုံ့ဆိုင်းခြင်းအလျင်းမရှိ ငြင်းဆိုလိုက်သည်။

“…”

“စဉ်းစားပါဦး” မျက်နှာဖုံးတပ်လူက ချော့မော့ပြောဆိုလိုက်သည်။

“မလိုက်ဘူး” စုရှောင်ရှန်က ခတ်ဆတ်ဆတ်ပြန်ပြောသည်။

ဘာကိုစဉ်းစားနေဖို့လိုသေးလို့လဲ။ အများက မကောင်းဘူးလို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ အဖွဲ့အစည်းထဲကို သူက ၀င်ရမတဲ့လား။ အမြစ်ဖြတ်သုတ်သင်ခံရရင် ဘယ်လိုလုပ်မတုန်း။

စုရှောင်ရှန် တွေဝေမနေပါချေ။ ရွေးချယ်ခွင့်မရှိသည့် သူများသာ ဤသို့ ကမ်းလှမ်းမှုကိုလက်ခံလိမ့်မည်။ ဒါ့အပြင်ကို အများ၏ ရန်သူလည်း ဖြစ်မလာချင်သေးပါ။

: [ကျိန်ဆဲခံလိုက်ရပါသည်။ ပင်ကိုယ်မှတ် +၁]

မျက်နှာဖုံးတပ်လူ ဘာလုပ်နိုင်လဲ မြင်ပြီးတာတောင် ယခုလို ပြန်ခံပြောရဲသည့် စုရှောင်ရှန်၏ သတ္တိကို ကျန်းပင်းယန်လေးစားသွားခဲ့သည်။

ထိုစကားဖလှယ်မှုပြီးနောက်မှာ စန်ကျောက်ဖုလည်း အံ့အားသင့်သွား၏။

“ကောင်လေး။ ငါတွေ့ဖူးတဲ့ လူငယ်တွေထဲမှာ မင်းက ချွင်းချက်မရှိ သတ္တိရှိဆုံးဖြူကောင်ပဲ။ အထင်မကြီးဘဲကို မနေနိုင်တော့တာ”

စုရှောင်ရှန် ဘာမှ ပြန်မပြောပါချေ။

သူနှင့် ရင်းနှီးသည့် လူတိုင်းက သူ့ပြုမူပုံကိုသိကြပေသည်။ မျက်နှာဖုံးတပ်လူတောင်မှ စုရှောင်ရှန် စကားပြောဆိုပုံနှင့် နေသားကျနေပြီဖြစ်၏။

“ဘာလို့ မလိုက်ချင်တာလဲ”

ဧရာမ ဓားကြီးပေါ်မှာ သူ့လက်များကို ကစားလိုက်ရင်း မျက်နှာဖုံးတပ်လူ စုရှောင်ရှန်ကို ဖိအားပိုပေးလိုက်သည်။

စုရှောင်ရှန်က ထိုအရာကို မခံစားမိသည့်အလား ထူးမခြားနားဖြေလိုက်၏။ “ကျုပ်စိတ်ဝိညာဉ်နန်းတော်ထဲမှာ ပျော်နေတာ ခင်ဗျားနဲ့ ဘာလို့မလိုက်ချင်ရတာလဲဟုတ်လား။ ကိုယ့်ကိုယ်မေးကြည့်ပေါ့ ဘာလို့လဲလို့”

စုရှောင်ရှန်၏ အပြုအမူများနှင့်ရင်းနှီးတာတောင် သူက လျှာစောင်းထက်လှသဖြင့် မျက်နှာဖုံးတပ်နှင့်လူ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိဖြစ်သွားသည်။

“ဒီမှာဆက်နေနေရင် မင်းရဲ့ ပါရမီက အလကားပဲ။ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့။ မင်းအိပ်မက်သာ မက်ရဲလောက်တဲ့ ဓားလမ်းစဉ် တွေအားလုံး ဘာလဲဆိုတာ ငါပြပေးမယ်”

“ဓားလမ်းတွေအားလုံး ဟုတ်လား”

မျက်နှာဖုံးတပ်နှင့်လူက ကြွားဝါနေတာဟု တွေးထင်ပြီး စုရှောင်ရှန် မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။ သူ့စိတ်ထဲထိုစဉ် အကြံတစ်ခု၀င်လာခဲ့၏။

“တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ဓားလမ်းစဉ်က သူများတွေစီက သင်ယူမှုကို မလိုအပ်ဘူး” စုရှောင်ရှန် ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောလိုက်သည်။

Comment

Leave a Reply

Options

not work with dark mode
Reset