ရဲ့ရှောင်ထျန်း ထျန်းစန်း၀င်ပေါက်တံခါးရှေ့ မြေပြင်မှာ ထပ်၀ပ်သွားပြီး သွေးတစ်လုတ်အန်ထုတ်လိုက်ရသည်။
ဘာတွေဖြစ်နေသလဲကို သူမယုံနိုင်ပါချေ။ မျက်နှာဖုံးတပ်လူက သန်မာလှသည်။ စိတ်ထဲ၌လည်း ‘ဒီအဖိုးကြီးကဘယ်သူတုန်း။ ဘယ်ကလာတာတုန်း။ ဘာလို့ဒီလောက်သန်မာနေရတာတုန်း’ အတွေးများဖြစ်နေသည်။
သူကိုင်ထားသည့် ဝါးလုံးက ကောင်းကင်ကိုတောင် ဖျက်ဆီးနိုင်သလိုလိုနှင့် နတ်ဘုရားတွေ သူတို့ကို ကစားနေတာလား။
စန်ကျောက်ဖုက သစ်တုံးကြီးတစ်ခုပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ရှောင်ချိစွေနှင့် စစ်တုရင် ကစားနေသည်။ မကြာခဏဆိုသလို ဆံဖြူကလေးငယ်ကို မြေပြင်ပေါ်ပြန်၀ပ်သွားအောင် ဝါးလုံးဖြင့်ရိုက်နေပြီး ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ရယ်လိုက်၏။ “ကောင်လေး။ မင်းကြိုးစားနေတာ နှစ်ခါရှိပြီ။ အရှုံးမပေးနိုင်သေးဘူးလား”
သူ့ရှေ့က မြင်ကွင်းကိုကြည့်ပြီး ရှောင်ချိစွေ၏ မျက်ခုံးများ အပြင်းအထန်လှုပ်သွားပေသည်။ သူက ဒီအဖိုးကြီးနှင့် စစ်တုရင်မကစားချင်ပါလေ။ သို့သော် အတင်းအကြပ်စေခိုင်းမှုကြောင့် ကစားနေရ၏။
မဟုတ်လျှင် ထိုမြေပြင်ပေါ်က ဆံဖြူသုံးယောက် နလံပြန်ထူနိုင်လိမ့်တော့မည်မဟုတ်ချေ။
“ပြီးတော့ ဟိုးနောက်က ကောင်လေး။ မင်းဘာတွေ တွေဝေနေတာလဲ။ ဝှက်ဖဲရှိရင်သုံးလိုက်တော့။ ငါ့ ရေနွေးကြမ်းတောင် အေးတော့မယ်”
စန်ကျောက်ဖု ဟိုးအနောက်က လူကိုကြည့်ပြီး ရေနွေးကြမ်းတစ်ချက်သောက်ကာ ဆိုလိုက်သည်။ သူက မလှမ်းမကမ်းက ဘေးကသာ ရပ်ကြည့်နေခဲ့သော အကြီးအကဲကျောက်ကို ပြောနေခြင်းဖြစ်ပါသည်။
သူက ရေနွေးကြမ်းလည်းဖျော်ထားသေးပါသည်။
ကျောက်ကျန်းရှီ တောင့်တင်းသွား၏။ ဒီလောက် တိုးတိုးတိတ်တိတ် လုပ်တာတောင် စန်ကျောက်ဖု သိသွားလိမ့်မယ်လို့ မထင်ပါချေ။
သူမှားတာလည်းမဟုတ်ပါ။ ကြီးမားတဲ့ အစီအရင်တစ်ခုကို တည်ဆောက်ဖို့ဆိုတာ အချိန်အကြာကြီးလိုအပ်ပေသည်။ စိတ်ဝိညာဉ်အစီအရင်ဆရာသခင်တစ်ယောက်အနေနှင့် အစီအရင်မြန်မြန်တည်ဆောက်နိုင်တယ်ဆိုပေမယ့် ချက်ခြင်းတော့ မလုပ်နိုင်ပါချေ။
“ဟီးဟီး…”
ရှက်ကိုးရှက်ကန်းခေါင်းကိုကုတ်လိုက်ပြီး “စီနီယာ ကျုပ်ကို မိသွားပြီပဲ”
အကြီးအကဲကျောက်၏ အားအင်ချိနဲ့သလို တုန့်ပြန်မှုကြောင့် စန်ကျောက်ဖု ရေနွေးကြမ်းကိုထွေးထုတ်မိလိုက်ရာ သူ့ရှေ့က ရှောင်ချိစွေ၏ မျက်နှာပေါ်ကျသည်။
ချက်ခြင်းဘဲ ရှောင်ချိစွေကို ပဝါတစ်စကမ်းပေးပြီး တောင်းပန်လိုက်သည်။ “တကယ် ရိုးရိုးသားသားပြောရမယ်ဆိုရင် ငါလောကြီးနဲ့အဆက်ဖြတ်နေတုန်းမှာ အစီအရင်တစ်ချို့ကို လေ့လာခဲ့တယ်။ ငါ့ကိုယ်ငါလို့တော့ အစီအရင်ဆရာသခင်တစ်ယောက်လို့ထင်တာပဲ”
ဘုတ်…။
လူတိုင်း သူပြောတာကိုကြားလိုက်သောအခါ အားပြတ်သွားကာ မြေပြင်ပေါ်ပြန်ကျသူကကျ ပါးစပ်ဟောင်းလောင်းဖြစ်သွားသူကဖြစ်နှင့် မှင်တက်သွားကြသည်။
မြေပြင်ပေါ်ပြန်၀ပ်သွားသော ရဲ့ရှောင်ထျန်း သူ့ကိုယ်မှ လိပ်ပြာလွင့်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
သူတို့က အကြီးအကဲကျောက်၏ အစီအရင်ကို နောက်ဆုံးမျှော်လင့်ချက်အနေဖြင့် ထားထားတာ။ ခုတော့ ကြိုးတောင်မကြိုးစားရသေးခင်မှာ ရှုံးနိမ့်ရတော့မှာလား။
လူတိုင်းတိတ်ဆိတ်ငြိမ်ကျသွားခဲ့သည်။
ကျောက်စန်းဖုကပဲ ဆက်လက်၍ ပုခုံးတွန့်ပြကာ “ငါအားတဲ့အချိန်မှာလုပ်တဲ့ ဝါသနာတစ်ခုသာသာပါပဲ။ ပြီးတော့ ဆေးလည်းဖော်သေးတယ်။ သူတို့က လူငယ်တွေလုပ်တဲ့ဟာလောက်တော့မကောင်းဘူးလေ။ ဒါကြောင့် အရှက်ရမှာစိုးလို့ ကြွားလုံးမထုတ်ရဲဘူး။ ဒီလိုပဲ အစီအရင်ကလည်း တတ်တယ်ဆိုရုံလောက်လေးပါ”
ထို့နောက် အကြီးအကဲကျောက်ကို ကြည့်ကာ ခိုင်မာသောလေသံဖြင့်မေးလိုက်သည်။ “ခုလုပ်နေတာ ကျောက်တိုင်ရှစ်ခုပိတ်လှောင်ခြင်းအစီအရင်မလား”
သူ့စကားကို အမေးအနေနဲ့ လေသွားလေလာ ပြုလိုက်သော်လည်း သူ့မျက်နှာပေါ်မှ တည်ငြိမ်မှုကြောင့် အကြီးအကဲကျောက်ဘာလုပ်နေသလဲဆိုတာကို သိသည်မှာ ထင်ရှားလေသည်။
ဘုတ်…။
အကြီးအကဲကျောက်လက်ထဲက အစီအရင် ပဲ့ကိုင် တံဆိပ်ပြား ပြေမြင်ပေါ် ပြုတ်ကျသွားသည်။
အဖိုးကြီး နောက်နေခြင်းမဟုတ်ပါချေ။ တကယ် အစီအရင်ဆရာသခင်တစ်ယောက်ဖြစ်နေပေ၏။
စန်ကျောက်ဖု နောက်ထပ် စစ်တုရင် တစ်ရုပ်ကို ရှေ့တက်ပြီး မှတ်ချက်ပေးလိုက်သည်။ “မဆိုးပါဘူး။ တောက်ကျင်းကန်ရဲ့ နတ်ဘုရားလျှို့ဝှက်ချက်ကို လေ့လာထားမယ်လို့။ တော်ပါပေတယ်”
စန်ကျောက်ဖုက နတ်ဘုရားလျှို့ဝှက်ချက်ကိုတောင် သိနေလေရာ အစီအရင်ဆရာသခင်တစ်ယောက်ဖြစ်တာလုံး၀ သံသယဖြစ်စရာမလိုတော့သောကြောင့် အကြီးအကဲကျောက်၏ မျက်နှာသွေးဆုတ်ဖြူရော်သွားရသည်။
ရန်သူက နည်းမျိုးစုံကိုတတ်မြောက်နေပြီး လေးဘက်လေးရံမှ သူတို့ကို ပိတ်လှောင်လိုက်၏။ ဤသို့အခြေအနေက ရုန်းထွက်နိုင်သည့်သူ ရှိပါ့ဦးမလား။
သူတော်စင်အစေအပါးတို့က အဖိုးကြီးတစ်ယောက်ကိုလွှတ်ပြီး ထျန်းစန်းစိတ်ဝိညာဉ်နန်းတော်က ဧကရာဇ်နယ်ပယ်ငါးယောက်ကို ပိတ်လှောင်ထားလိုက်၏။
“မင်းကော ဘာလုပ်ဦးမလဲ”
ထောင့်တစ်နေရာ၌ ရပ်နေသော ကျန်းပင်းယန်ကိုကြည့်ပြီး စန်ကျောက်ဖု မေးလိုက်သည်။ “ဘာအစီအစဉ်တွေရှိလဲ”
ကျန်းပင်းယန်၏ စိတ်ထဲမှ တစ်ချက်ကျိန်ဆဲလိုက်ပြီး တိုတိုတုတ်တုတ် ပြန်ဖြေသည်။ “စီနီယာ မနောက်ပါနဲ့”
ထိုအခိုက်မှာ ဒီကိုလာခဲ့မိသည့်အတွက် သူ့ကိုယ်သူမုန်းတီးနေမိပါသည်။ စန်ကျောက်ဖုက သူတို့ကိုသတ်လိုက်မှာကြောက်နေမိသည်။
သူတော်စင်အစေအပါးများအား လုပ်ချင်တာဆက်၍ လုပ်ခွင့်ပေး၍ မဖြစ်ချေတော့။
ရုံးချုပ်ကို စန်ကျောက်ဖု သူတော်စင်အစေအပါးထဲ၀င်သွားပြီဆိုတာကို တတ်နိုင်သလောက် မြန်မြန် သတိပေးရမည်။ မဟုတ်လျှင် သူတို့အိမ်နောက်ဖေးတံခါးကနေ ဘယ်တော့၀င်လာပြီး ပြဿနာရှာမလဲမသိရချေ။
ရှောင်ချိစွေက အမူအရာမပျက် အဖိုးကြီးနှင့် ဆက်လက်၍ စစ်တုရင်ကစားနေသည်။ ထိုအခိုက်မှာ သူ့လို ဓားသမားတစ်ယောက်ကသာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့် တုန်လှုပ်မှုမရှိ စန်ကျောက်ဖုနှင့် စစ်တုရင်ကစားနိုင်ပေသည်။
အရင်တစ်ခေါက် မျက်နှာဖုံးတပ်လူနှင့် တိုက်ခိုက်ပြီးကတည်းက သူတော်စင်အစေအပါးတို့မှ သန်မာသော ပြိုင်ဘက်များကို ရင်ဆိုင်ရမှာသိနေပါသည်။ ဒါကြောင့် ထင်သလောက်တော့ မတုန်လှုပ်ရပါချေ။
ရွှင်းးးးး…။
ထိုအခိုက်မှာ ကောင်းကင်ယံမှ စူးစူးရှရှ ဓားမြည်သံထွက်လာခဲ့သည်။ ရှောင်ချိစွေ၏ ကျောဘက်က ဓားက ဆင့်ခေါ်ခြင်းခံလိုက်ရသလို ဓားအိမ်ထဲက ထွက်သွားတော့သည်။
“ဓားအရှင် ဓားဆင့်ခေါ်ခြင်း”
စန်ကျောက်ဖု မှင်တက်သွားသည်။ အရှင်သခင်နယ်ပယ်ဓားဆန္ဒဆိုတာ လူတစ်ယောက် လွယ်လင့်တကူ ရရှိနိုင်သည့် အရာမဟုတ်ပါချေ။ စိတ်ဝိညာဉ်နန်းတော်ကို လာလည်သည့်အခိုက်မှာပဲ ထိုသို့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို တွေ့ရမယ်လို့…။
ရှောင်ချိစွေ၏ မျက်၀န်းထဲ၌လည်း အံ့အားသင့်တုန်လှုပ်မှုများပေါ်လာသည်။
သူတို့မှာ စစ်မှန်ခြင်းနယ်ပယ်ဓားဆန္ဒဖြင့် ဓားသမားအနည်းငယ်သာရှိပြီး အရှင်သခင်နယ်ပယ်ကိုတက်ရောက်သွားတာ ပိုလို့ ရှားပေသည်။
စုရှင်းရှင်းတောင် အရှင်သခင်နယ်ပယ်ကို တက်ရောက်ဖို့ အချိန်တစ်ခုလိုပေဦးမည်။
“နပေါဦး…”
စုရှင်းရှင်းကိုတွေးမိပြီး ရှောင်ချိစွေဆတ်ကတည်း ထရပ်လိုက်ရာ စစ်တုရင်ခုံ မှောက်ခုံလှန်သွားခဲ့သည်။
“စုရှင်းရှင်း”
သူ့မျက်လုံးများပြူးကျယ်သွားပြီး အော်ဟစ်လိုက်သည်။ “မျက်နှာဖုံးတပ်လူ နာမည်ကြီးဓားကိုသွားရှာပြီ”
စန်ကျောက်ဖု မြေပြင်ပေါ်၌ ပြန့်ကျဲသွားသော စစ်တုရင်ရုပ်များကိုကြည့်လိုက်သည်။ ရှောင်ချိစွေမနိုင်တော့မှာသိလို့ ညစ်ချင်နေတာများလား။
“အေးလေ အသိအသာကြီးကို”
ရှောင်ချိစွေ ပေါက်ကွဲသွားတာကို မသိသည့်အလား စန်ကျောက်ဖု မော့ကြည့်လိုက်သည်။
ချက်ခြင်း စန်ကျောက်ဖုကို အပမလုပ်တော့ဘဲ နောက်လှည့်ကာ ရှောင်ချိစွေ ထိတ်ထိတ်ပျာပျာပြေးတော့၏။
“ဟေ့ ကောင်လေး။ ငါပြောတာမေ့သွားပြီလား။ မြေပဲဆားလှော်မဝါးချင်ရင်တောင် လက်ဘက်ရည်ဘေးအေးဆေးသောက်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေလို့မရဘူးလား”
ရှောင်ချိစွေ ထိုင်နေခဲ့သော သစ်ငုတ်တိုကို ရိုက်လိုက်သည်။ ချက်ခြင်းပဲ ၎င်းက အပိုင်းအစများအဖြစ်ကိုပြောင်းသွားကာ လေထဲဝဲနေ လေသည်။ ထို့နောက် လက်ဖြင့်တောက်ထုတ်လိုက်ရာ အလင်းတန်းများအဖြစ် လေကိုခွင်းပြီး ရှောင်ချိစွေထံဝင်သွားခဲ့၏။
သို့သော် ရှောင်ချိစွေက နောက်ကိုတောင်ပြန်လှည့်မကြည့်ဘဲ ဆက်လက်ပျံသန်းသွားနေခဲ့ပြီး သူ့ဓားကို နောက်ကျော၌ ဒိုင်းအဖြစ် ကာကွယ်ရန် ပို့လိုက်၏။ သို့တောင် အလင်းတန်းလာရောက်ထိခိုက်မှုမှ သက်ရောက်မှုကြောင့် သွေးပွက်ပွက်အန်လိုက်ရသည်။ ပျံသန်းနေတာတော့မရပ်တန့်လိုက်ပါပေ။
စန်ကျောက်ဖု မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး စစ်တုရင်ရုပ် သုံးရုပ်ကို တောက်ထုတ်လိုက်သည်။
ရွှစ် ရွှစ် ရွှစ်…။
ရှောင်ချိစွေနှင့် စန်ကျောက်ဖုတို့အကြား အကွာအဝေးတစ်ခုကွာခြားသွားခဲ့ပြီဖြစ်ပေသည်။ ရှောင်ချိစွေက ထိုအရုပ်များကို မခုခံလိုက်ပါချေ။
“ဘယ်အချိန်မှာ လက်လျော့ရမယ်ဆိုတာမသိဘူးလား။ ဘာလို့လဲ”
ထိုစစ်တုရင်အပိုင်းအစများကို မဟာလမ်းစဉ်၏ စွမ်းအင်ထည့်သွင်းထားရာ ၎င်းတို့ကြောင့် ထိတိုက်ခံရသည်က နှစ်မျို့ဖွယ်ရာကောင်းလိမ့်မည်မဟုတ်ချေ။ အချိန်မှီ ၎င်းတို့ကို မဖယ်ရှားလျှင် ရှောင်ချိစွေ၏ ကျင့်ကြံမှု အခြေခဲအုတ်မြစ်ကိုတောင် ထိခိုက်စေနိုင်သည်။
စန်ကျောက်ဖုမှာ တာ၀န်လည်းရှိနေသေးရာ ထိုလူကို ထွက်သွားခွင့်ပြုလို့မဖြစ်ပေ။ ရှောင်ချိစွေနောက်မှာ ချက်ခြင်းပေါ်လာခဲ့ပြီး သူ့ပုခုံးပေါ်က ဝါးလုံးကို ကိုင်မြှောက်ကာ ရိုက်ချပစ်လိုက်သည်။
ရှောင်ချိစွေက သူနှင့်တိုက်ခိုက်ဖို့ စိတ်မ၀င်စားသလိုနှင့် နောက်ကျောကို လှစ်ဟာထားသည်။
စန်ကျောက်ဖု၏ မျက်၀န်းများအတွင်း အလင်းတစ်ချို့လက်သွားသည်။ သို့ပေမယ့် သူ့ဝါးလုံးကို ရက်ရက်စက်စက် ရိုက်ချတာကိုတော့ မရပ်တန့်လိုက်ပါပေ။
ဘုန်းးးး…။
ကောင်းကင်ကြီးတောင် ထိုမိုးခြိမ်းသံပေါက်ကွဲမှုကြီးမှာ မရေမတွက်နိုင်သော အပိုင်းအစများအဖြစ်ပြောင်းသွားသလို ရှိချေသည်။ ရဲ့ရှောင်ထျန်း သူ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကောင်းကင်ကိုထိုးပြီး ထိုတိုက်ခိုက်မှုကို တန်ပြန်လိုက်သည်။
ရှောင်ချိစွေအစား ထိုတိုက်ခိုက်မှုကို ခံယူလိုက်၏။
ဘုန်း ဘုန်း ဘုန်း…။
ရုတ်ချည်း ကောင်းကင်မှ ကျောက်တိုင်ကြီး ရှစ်တိုင်ကျလာပြီး စန်ကျောက်ဖုကို ပိတ်လှောင်လိုက်ကြသည်။
တည်ထောင်သူအကြီးအကဲနှစ်ဦးလည်း မီးတောက်နေသောမျက်၀န်းများဖြင့် ပြန်ပေါ်လာကြသည်။ သူတို့ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ကြေငြာလိုက်၏။ “ငါတို့ အသက်ရှင်လာတာကြာပြီ။ ငါတို့ အသက်တွေကို မမက်မောတော့ဘူးကွ”
အဝေးတစ်နေရာမှ ကျန်းပင်းယန်သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ စိတ်ဝိညာဉ်နန်းတော်က ကျင့်ကြံသူများ ဘာအသိပေးချက်မှ မပေးဘဲ တိုက်ခိုက်ကြလိမ့်မည်ဟု သူမထင်ထားပါချေ။ တိုက်ပွဲဖြစ်လာမှတော့လည်း ရှောင်လွဲနေလို့မရတော့ပေ။
“တိုက်ခိုက်ကြ”
ရဲ့ရှောင်ထျန်း၏ ညာသံပြီးနောက်မှာ ကျောက်တိုင်ကြီး (၈) ခု၌ မိုးကြိုးလျှပ်စီးများတောက်လာကြပြီး လေထုအတွင်း လှိုင်းများထုတ်လွှတ်လိုက်သည်။
ထိုတိုက်ခိုက်မှုတွင် အစီအရင်ဆရာသခင်တစ်ယောက်၏ တဖြည်းဖြည်းစုစည်းလာသည့် အစွမ်းအပြည့်ပါပေသည်။ စန်ကျောက်ဖုဘယ်လောက် သန်မာပါစေ ထိုအရာကို ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်တာက တုံးအရာကျသည်။ သူရှောင်တော့မည့်စဲစဲမှ သူ့ရှေ့က လေဟာနယ် ရှုံ့တွသွားပြီး သူ့ကို ပြေးလို့မရအောင် ပိတ်လှောင်လိုက်၏။
သူတို့ အကွက်ကျကျ ထောင်ချောက်ဆင်ထားကြပေသည်။
ဘုန်း…။
ကောင်းကင်ယံတစ်လျှောက်လုံးမှာ ကမ္ဘာတုန်ဟီးမတတ် ပေါက်ကွဲသံကြီး ပြန့်နှံ့သွားပြီး တောင်တစ်၀က်ကိုတောင် ဖောက်ခွဲလိုက်၏။
စိတ်ဝိညာဉ်နန်းတော်၏ အစီအရင်လည်း ညကောင်းကင်အောက်မှာ တစ်စထက်တစ်စ ငွေရောင်အလင်းများအဖြစ် ပျောက်ကွယ် ပျက်ဆီးသွားကြသည်။
အတွင်းစည်းမှ ဂိုဏ်းသားတိုင်း သူတို့၏ နားနှစ်ဖက်ကို ပိတ်လိုက်ကြရသည်။ ကျင့်ကြံခြင်းအဆင့်နိမ့်သည့်သူများဆိုလျှင် ထိုကျယ်လောင်သော ပေါက်ကွဲသံကြီးကြောင့် နားစည်များပွင့်ထွက်သွားကြ၏။
ကံကောင်းစွာဖြင့် အစီအရင်က ထိခိုက်မှု အများစုကို ကာကွယ်ပေးလိုက်သဖြင့် ဒဏ်ရာရနှုန်းက နည်းပေသည်။
အကြီးအကဲကျောက်ကို ကျန်းပင်းယန် မှင်သေသေ ကြည့်လိုက်၏။ ဒီလောက်ကြမ်းတမ်းသည့် အစီအရင်တစ်ခုအတွက် ပြင်ဆင်နေတာလို့ ထင်မထားပါလေ။ ဒီကျောက်တိုင်(၈) ခုအကြားက တိုက်ခိုက်မှုကြောင့် အသက်ရှင်ကျန်ရစ်နိုင်သည့်လူ ရှိပါ့ဦးမလား။
လူတိုင်း ဖုန်တွေ၊ မီးခိုးတွေ ပျောက်သွားတာကို မျှော်လင့်တကြီး စောင့်စားနေကြပေသည်။
သူတို့ အောင်မြင်သွားပြီလား။
အဟွတ် အဟွတ်…။
ထိုချောင်းဟန့်သံကြောင့် သူတို့ ကျောရိုးများ ချမ်းစိမ့်တက်သွားတော့၏။
စန်ကျောက်ဖု မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာ၌ သွေးစများရှိတယ်ဆိုပေမယ့် အ၀တ်အစားတစ်ချက်ကလေးတောင် မယို့ယွင်းသွားခဲ့ပါ။ ဒါကြောင့် သူဒဏ်ရာဘယ်လောက်ပြင်းပြင်းထန်ထန် ရသွားသလဲ မသိရချေ။
သူ့လက်ချောင်းထိပ်က ကျလာနေသည့် သွေးစက်များအရတော့ အထိနာသွားတာ ထင်ရှားသည်။
“တကယ် လူငယ်တွေနောက်ကို ငါမလိုက်နိုင်တော့ဘူးပဲ”
ထိုပေါက်ကွဲမှု၌ သူ့ဝါးလုံးကျိုးသွားခဲ့ရ၏။ သို့ဖြင့်ခါးမှ ပုစိန်ငယ်လေးကို ယူလိုက်ပြီး အကြီးအကဲကျောက်ကို အသိအမှတ်ပြုသလို ကြည့်လိုက်သည်။
“မဆိုးဘူး တော်တယ်” ဆိုလိုက်သည်။
ထို့နောက် သူ့လက်ကောက်၀တ်က လွဲသွားသော အကြောအဆစ်တွေကို ပြန်တည့်လိုက်ပြီး တည်ငြိမ်သောလေသံဖြင့် “ကြည့်ရတာ ငါလဲ တကယ် အတည်လုပ်ရတော့မယ်ထင်တယ်”
သူ့ကျောရိုး တစ်လျှောက်ရှိ ချမ်းစိမ့်စိမ့်ခံစားချက်ကြီးကြောင့် အကြီးအကဲကျောက်၏ နှုတ်ခမ်းများလှုပ်သွားသည်။
ရှောင်ချိစွေထွက်သွားသောဘက်ကိုကြည့်ပြီး သူ့လက်သီးများကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်လိုက်၏။
“မင်းအပေါ်ပဲ မူတည်သွားပြီ ရှောင်။ ငါအချိန်အနည်းငယ်ပေးလိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် မင်းရင်ဆိုင်ရမယ့်ရန်သူကို သတိထားတိုက်ခိုက်ပါ”
အဲ့ရန်သူက မျက်နှာဖုံးတပ်လူ ဖြစ်မှာလား။
လည်ချောင်းထဲမှာ အင်တင်တင်ကြီးဖြစ်နေပြီး အကြီးအကဲကျောက် တံတွေးကိုမနည်းမျိုချလိုက်ရသည်။ အဖိုးကြီးကော၊ မျက်နှာဖုံးတပ်လူကောက ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ ရန်သူများဖြစ်ပေသည်။ သူတို့ ဘယ်လိုအနိုင်ယူရမှာလဲ။
ဒါပေမယ့် ရှောင်ချိစွေ၏ မျက်၀န်းများမှ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသော အကြည့်များက မယိမ်းယိုင်သွားပါ။ သူ့တိုက်ခိုက်ချင်စိတ်က နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်လည်နိုးကြားထကြွလာလေပြီ။
“ငါ့တပြည့်ရဲ့ အသက်အန္တရာယ်ကိုထိပါလားတယ်ဆိုရင် သေတဲ့အထိတောင် တိုက်ခိုက်ပစ်မယ်”