မီးခိုးမြူပုံရိပ် မှင်တက်သွားသည်။
သူ ကောင်းကင်၌ ဖုန်းကွယ်ထားသည့် နတ်နဂါးကြီး ထို စုရှောင်ရှန်၏ ကိုယ်ထဲကို၀င်သွားသောအခါ ပျောက်ကွယ်သွား၏။ ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ။
ဘာဖြစ်သွားတာလဲ။ ဒီ စုရှောင်ရှန်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ ရတနာ တစ်ခုခုရှိနေတာလား။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုရတနာက လမ်းစဉ်ခြောက်ခုက ချိတ်ပိတ်ခြင်း နည်းစနစ်ကိုတောင် ဝါးမျိုနိုင်သွားတာလဲ။
“ဘာလားဟ…”
မီးခိုးမြူပုံရိပ် မှင်တက်သွားသည်။ အကယ်၍ စုရှောင်ရှန်သာ ခွန်အားအနည်းငယ်ကျန်နေသေးပါက လှည့်ပြေးရမည့် သူက သူဖြစ်တော့မည်။
သု့ကိုယ်ထဲမှ စိတ်ဝိညာဉ်အနှစ်များအားလုံး ထိုတိုက်ကွက်ပြီးနောက် တကယ် တစ်စက်မှမကျန်အောင် ကုန်သွားခဲ့လေပြီ။ နောက်ထပ် တိုက်ကွက်တစ်ကွက် ထုတ်သုံးဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ပေ။
သို့သော် ထိုနေရာတွင် ငူငူကြီးရပ်နေသော စုရှောင်ရှန်ကို မြင်လျှင် မီးခိုးမြူပုံရိပ် တွေဝေသွား၏။
“သူတကယ် ချိတ်ပိတ်ခံလိုက်ရတာလား။ ဒါမှ မဟုတ် နောက်ထပ် လှည့်စားမှုတစ်ခုလား” မီးခိုးမြူပုံရိပ်ကြောက်မိပါသည်။
သူ့နတ်နဂါးကြီး လုံး၀ အတိပျက်ဆီးသွားမှတော့ စုရှောင်ရှန်ကို တကယ်ပဲ အလုံးစုံ ချိတ်ပိတ်သွားသလား သူမသိရပါချေ။
တကယ်လို့ စုရှောင်ရှန်သာ သူ့အားအနည်းဆုံး အခြေအနေကို စောင့်နေပြီး သတ်ဖို့ လှည့်စားမလို့ကြံနေတာဆိုရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။
အကျိုးဆက်က မကြံဆနိုင်လောက်အောင်ပင်။
ထိုအခိုက်၌ သတိလစ်မေ့မျောနေသည့် မုကျစ်ရှီမှတစ်ပါး တစ်ခြားသူမရှိပါလေ။ မီးခိုးမြူပုံရိပ် ဆေးလုံးများစွာထုတ်ယူပြီး ပါးစပ်ထဲပစ်ထည့်လိုက်သည်။
ထိုအရာများကို စားသုံးခြင်းဖြင့် သူ့စိတ်ဝိညာဉ်အနှစ် အနည်းငယ် ပြန်၍ ပြည့်ဖြိုးလာခဲ့၏။ စုစုရှောင်ရှန်တကယ် မလှုပ်မယှက်ရှိနေသေးတာကိုမြင်လျှင် မီးခိုးမြူပုံရိပ် အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ပြီး သိုလှောင်လက်စွပ်ထဲမှ ဓားတစ်ချောင်းထုတ်ယူကာ ပြေး၀င်သွား၏။
ဤဓားတစ်ချက်က ဘယ်သူသေသည် ဘယ်သူ ရှင်သည်ကို အဆုံးအဖြတ်ပေးမည့် ဓားချက်ဖြစ်တော့၏။
…
ဒုတ်…။
ဒုတ် ဒုတ်…။
နှလုံးခုန်သံလား…။
နတ်နဂါးကြီးက သေသွားပြီဆိုပေမယ့် စုရှောင်ရှန်၏ အသိစိတ်ကတော့ မူလနန်းတော်အတွင်း လှောင်ပိတ်နေစဲဖြစ်သည်။ သူက စိတ်ဖြင့်တွေးတောကြံဆခြင်းပြုနိုင်ပေမယ့် သူ့ကိုယ်တစ်ခုလုံးကို မခံစားနိုင်ပါလေ။ ဆိုရလျှင် မျက်စိတောင်ဖွင့်၍မရချေ။
မသိလျှင် သူ့လိပ်ပြာပဲ ကိုယ်ကနေ လွင့်သွားသလိုလို။
ထိုအခိုက်အတန့်၌ စုရှောင်ရှန် အန္တရာယ်အငွေ့အသက်ကိုခံစားလိုက်ရသဖြင့် မီးခိုးမြူပုံရိပ် လှုပ်ရှားလိုက်ပြီဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။
သို့သော် သူကတော့ ဘာမှ မလုပ်နိုင်ပါပေ။
“ချီး ဒီတော့ ငါက ဒီမှာသေတာကို ထိုင်စောင့်နေရတော့မှာလား”
သူ့ပင်ကိုယ်စွမ်းရည်များအားလုံးက ချိတ်ပိတ်ထားခြင်းခံရသဖြင့် အရှင်သခင်နယ်ပယ်ခန္ဓာကိုယ်တောင် အလုပ်ဖြစ်ပါ့ဦးမလား မသိရချေ။ မဟုတ်ပါက ဓားဖြင့် မီးခိုးမြူပုံရိပ် သူ့ကို တိုဖူးကိုဓားဖြင့်ဖြတ်သလို ဖြတ်နိုင်ပေလိမ့်မည်။
တကယ်လို့ ရှိသေးတယ်ဆိုရင်တောင် ချိတ်ပိတ်ခြင်းစွမ်းအင်ကြောင့် တဖြည်းဖြည်း အားအင်နည်းလာကာ သေရဦးမည်သာ။
“ငါတစ်ခုခုလိုတယ်”
သူ့အသိစိတ်ကိုပြန်လည်လာဖို့ လှုံဆော်ချက်တစ်ခုသာလိုသည်။ ထို့မှ မီးခိုးမြူပုံရိပ်ကို အနိုင်ယူနိုင်မည်။
သူ့ထင်တာသာ မမှားပါက ထို မီးခိုးမြူပုံရိပ်က အရှင်သခင်နယ်ပယ်၌ ရှိနေတယ်ဆိုစေဦးတော့ သူ့စိတ်ဝိညာဉ်အနှစ်များ များများစားစားကျန်ဦးတော့မည်မဟုတ်ပေ။
သူ့အပေါ်က အနီရောင်ဖန်သားပြင်ကို ဘယ်လောက် ထိတ်ထိတ်ပျာပျာ အော်ခေါ်နေပါငြား သူ့ကို မကြားသည့်အလာ ထိုဖန်သားပြင်ကတော့ မလှုပ်မရှားရှိစဲဖြစ်၏။
“စနစ်စုတ် စနစ်ပျက်” သူကျယ်ကျယ်လောင်လောင် အော််လိုက်သည်။
ထိုအခိုက်၌ သူစိတ်အတွင်း အနက်ရှိုင်းဆုံးအပိုင်းမှ တုန်လှုပ်သွားတာကို ခံစားလိုက်ရ၏။ ထိုအရာက နိုးထလာသည့် ရှေးဦးဆန်သည့် စွမ်းအင်အလား သူ့ကိုယ်မှ ထွက်ချင်နေကြတာကို ခံစားလိုက်ရ၏။
“ဘာဖြစ်နေတာလဲဟ”
သူ့အမြင်ကို တစ်စက္ကန့်ခန့်ပြန်ရလိုက်ပြီး သူ့ရှေ့မှ မီးခိုးမြူပုံရိပ်က ဓားဖြင့် ထိုးတော့မှာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် ပြန်၍ အမြင်အာရုံက အမှောင်ပြန်ကျသွား၏။
ဒါသူ့ကို ပေးတဲ့ အခွင့်အရေးလား။ စုရှောင်ရှန် စနစ်က တစ်ခုခုလုပ်ချင်နေသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။
ဖူးးးး…။
သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှ နာကျင်မှုကိုခံစားလိုက်ရပြီး ထိုရှေးဦးဆန်သည့် စွမ်းအင်တို့က ပြန်၍ အစပေါ်လာ၏။ ထို့နောက် သူ၏အမြင်ပြန်လည်လာပြီး မီးခိုးမြူပုံရိပ် သူ့ကိုယ်ထဲ ဓားတစ်ချက်ပြန်ထိုးထည့်တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“လခွမ်း ရူးနေတာလားဟ။ ငါ့ကိုဘယ်လောက်တောင် ထိုးချင်နေတာလဲ။ အသီးအရွက်များမှတ်နေလားဟ”
သူ့အမြင်ကိုပြန်၍ တိမ်များဖုန်းကွယ်သွားပြီး အသက်စွမ်းအင်များ စတင်ကာ စိမ့်ထွက်ကုန်ကြသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
“လခွမ်း စနစ် ငါ့ကို နိုးထစေပါတော့ဟ။ မဟုတ်ရင် မင်းရောငါရော ကွိုင်အကြီးကြီးတက်သွားလိမ့်မယ်”
အနီရောင်ဖန်သားပြန်က ဘာမှ လုပ်ချင်သည့် ဆန္ဒမရှိသကဲ့သို့ မလှုပ်မရက်ရှိစဲဖြစ်သည်။
ဘုန်းးးး…။
သူ့စိတ်တစ်ချက်တုန်ခါသွားပြီး ထိုရှေးဟောင်းဆန်သော စွမ်းအင်က နောက်တစ်ခါပြန်ပေါ်လာကာ အိပ်ပျော်နေသော သူ၏ အသိကို နှိုးလိုက်တော့၏။
စုရှောင်ရှန် ချက်ခြင်း တစ်စုံတစ်ခုကို နားလည်လိုက်သည်။
“မူမမှန်ဘူး”
အနီရောင်ဖန်သားပြင်က သူ့ကို ကူညီနေခြင်းတော့ ဖြစ်ဟန်မရပေ။ ထိုအရာက ကူညီမယ့် နေနေသာသာ သူ့စွမ်းအင်များကိုစားသုံးရန်သာ ထွက်လာဖူး၏။
သို့ဆိုလျှင် ထိုအရာက… လူ့ဘီလူးကြီး၏ ဒေါသ…
၎င်းက ခွန်အားကို “နိုးထ” စေခြင်းမှ ရရှိလာသော တစ်ခါမှ မသုံးကြည့်ရဖူးသေးသည့် အရာဖြစ်သည်။
“ဒီလူ့ဘီလူးကြီးရဲ့ဒေါသက လုံး၀ သေစေမယ့် အန္တရာယ်ကျရောက်မှ ပေါ်လာတာမျိုးများလား”
သူ့ကိုယ်မှ နာကျင်မှုကို ပြန်ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့အသိကို ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ပြန်ချိတ်ဆက်ပေးလိုက်မည့်အစား နိုးလိုက် အိပ်လိုက် ဖြစ်နေစေ၏။
“လှုံ့ဆော်မှုလေး… လုပ်စမ်းပါ…”
…
မီးခိုးမြူပုံရိပ် မှင်တက်သွားသည်။
ဓားဖြင့် စုရှောင်ရှန်၏ ကိုယ်ကို ထိုးရာမှ ပေါ်လာသော ထန်းဟူသည့် မြည်သံကြောင့်မှ စုရှောင်ရှန်က ဓားအရာမှာသာ ကျွမ်းကျင်တာမဟုတ်ဘဲ ခန္ဓာကိုယ် ကလည်း သူမတူအောင် အလွန်သန်မာကြောင်းကိုသိရ၏။
ထို့နောက် ကုန်းမြေတစ်ခုလုံးမှာတောင်မှ ရှားရှားပါးပါးတွေ့ရသည့် အရှင်သခင်နယ်ပယ်ခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်မှန်းသိလိုက်ရတော့သည်။ ဒီကောင်လေးက ဘယ်လို မကောင်းဆိုးဝါးလေးလဲ။
သူတောင် ထိုမျှ အထိုးခံရရင်သေနေလောက်ပြီ။ အရှင်သခင်နယ်ပယ်ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် စုရှောင်ရှန် အသက်ဆက်ရှင် နေရခြင်းတစ်ခုတည်းတော့မဖြစ်နိုင်ပေ။ အခြားတစ်ခုခုနှင့်ပတ်သက်ရပေမည်။
သူ့ကိုယ်တွင်း လုံလောက်စွာ စိတ်ဝိညာဉ်အနှစ်များ ပြန်ပြည့်ဖြိုးလာတာကို မြင်သောအခါ မီးခိုးမြူပုံရိပ် သူ့ဓားအတွင်းကို ချိတ်ပိတ်ခြင်းစွမ်းအင်များ ထည့်လိုက်တော့၏။
ဤတစ်ခေါက်တော့ ထိုးမည့်အစား ပိုင်းခုတ်လိုက်သည်။ မီးခိုးမြူပုံရိပ်က စုရှောင်ရှန်ကို နှစ်ပိုင်းဖြစ်သွားအောင် ခုန်ပစ်ဖို့ ကြံထားပုံရသည်။
ဘုန်းးးး…။
သို့သော် မီးခိုးမြူပုံရိပ်၏ ဓား စုရှောင်ရှန်ကို မထိရသေးခင်မှ သူ့ထံမှ ပေါက်ကွဲသံကြီးထွက်လာတော့သည်။ ထို့နောက် ရွှေရောင်အလင်းများ ၀န်းကျင်တစ်ခုလုံးကို လက်သွားကာ မီးခိုးမြူပုံရိပ် နောက်သို့ လွင့်ထွက်သွားတော့၏။
“ဘာလဲဟ” တုန်လှုပ်သွားသည်။
လုံး၀ မလှုပ်မယှက်ဖြစ်နေသည့် စုရှောင်ရှန်ကိုများ တစ်ခုခုဖြစ်သွားတာလားဟု သံသယ၀င်သွားသည်။ မြေပြင်ပေါ်မှ ပြန်ထ၍ လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ သူမြင်လိုက်ရတော့ အရာကြောင့် ကြက်သေသေသွားတော့၏။
ရွှေရောင်အလင်းများ ပျောက်သွားသောအခါ စုရှောင်ရှန်ကို ဘယ်မှာမှ မတွေ့ရပါတော့ချေ။ ထိုနေရာတွင် ဆယ်မီတာခန့် ရှည်လျားကြီးမားသော ဗုဒ္ဓ ရုပ်ထုကြီးတစ်ခုကိုသာ တွေ့လိုက်ရသည်။
မဟုတ်သေးဘူး ဒါဗုဒ္ဓရုပ်ထုကြီးမဟုတ်ဘူး။
ဒီမျက်နှာ…။
ထိုရုပ်ထုကြီးမှ မျက်နှာက စုရှောင်ရှန်၏ မျက်နှာဖြစ်နေတာကိုမြင်လိုက်ရသော မီးခိုးမြူပုံရိပ် ထိတ်ထိတ်ပျာပျာ နောက်သို့ လှန်ကျမတတ်ဖြစ်သွားသည်။
ထိုရွှေရုပ်ထုဘီလူးကြီးပုံစံတွင် စုရှောင်ရှန်က စစ်နတ်ဘုရား တစ်ပါးနှင့် ဆင်တူနေတော့သည်။ ၎င်း၏ ကိုယ်တစ်ခုလုံးမှ ကြောက်မက်ဖွယ်ရာအတိ ရုတ်ရဲ ကြမ်းတမ်းသော အရှိန်အဝါများထုတ်လွှတ်နေပြီး မျက်လုံးများကလည်း ရဲရဲနီနေပေသည်။
ထိုဘီလူးကြီးက ကောင်းကင်ယံကို မော့၍ ဟိန်းဟောက်လိုက်ပြီး ရဲရဲနီနေသော မျက်လုံးကြီးများဖြင့် မီးခိုးမြူပုံရိပ်ကို ကြည့်လိုက်၏။
မီးခိုးမြူပုံရိပ် သူ့ဒန်ထျန်ကို ကြည့်လိုက်သော် ဗွက်အိုင်လောက်မျှသာ စိတ်ဝိညာဉ်အနှစ်တို့ကိုတွေ့လိုက်ရသဖြင့် တံတွေးမျိုချကာ ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ ဆိုလိုက်သည်။ “ဒါ… ဒါက အထင်လွဲတာပါ…”
ဝေါင်းးးးးးး…။
ရွှေရောင်ဘီလူးကြီးက ဒေါသထွက်နေသလို ဟိန်းလိုက်ရာ ကီလိုမီတာ အနည်းငယ် တစ်ဝိုက် ပတ်ပတ်လည်မှ အပင်များကို အမြစ်မှ ပြုတ်ထွက်သွားစေလိုက်၏။ သို့ဖြင့် ထိုနေရာတစ်ခုလုံး အပျက်အဆီးတို့ဖြင့် ပြည့်သွားတော့သည်။
မသိလျှင် သူ၏ ဝိညာဉ်ပဲ စုတ်ဖြဲခံနေရသလို ခံစားလိုက်ရပြီး ထိုမှ လေ၏ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် မီးခိုးမြူပုံရိပ်လွင့်ပျံသွား၏။
သို့သော် ပျံသန်းနေရင်း လမ်းတစ်၀က်၌ ရပ်လိုက်နိုင်လေသည်။
မီးခိုးမြူပုံရိပ်လုံး၀ အံ့အားသင့်နေရပြီးမကြာပါ သူ့အမြင်တွင် ရွှေရောင်များကိုသာ တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အသိပြန်လည်လာတော့သည်။ ၎င်း၏ ခြေထောက်များလည်း ပျော့ခွေကုန်ကြ၏။
အလင်း၏ စူးရှမှုကြောင့် မီးခိုးမြူပုံရိပ် မျက်လုံးများမပိတ်လိုက်ရခင် ထိုအရာက စုရှောင်ရှန်၏ လက်တစ်ဖက်ဖြစ်သည်ကို သိလိုက်ရသည်။
“…”
[သံသယ အ၀င်ခံရပါသည်။ ပင်ကိုယ်မှတ် +၁]
[ကျိန်ဆဲခံလိုက်ရပါသည်။ ပင်ကိုယ်မှတ် +၁]
“ဒါက အထင်လွဲမှုတစ်ခုပါ မလုပ်ပါနဲ့”
ဘုန်းး…။
မီးခိုးမြူပုံရိပ် အော်လိုက်ပြီးနောက်တွင် မြေပြင်ပေါ်မှာဖိနှိပ်ခံလိုက်ရပြီး တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အရိုးများ ကြေမွသွားတတ်ခံစားလိုက်ရ၏။
၎င်းက အဆုံးမဟုတ်သေးပါ။ မီးခိုးမြူပုံရိပ် ရုတ်တရက် လေထဲပျံတက်သွားတာကို ခံစားလိုက်ရသည်။
စုရှောင်ရှန် ကောင်းကင်ကို တစ်ချက် ဟိန်းဟောက်လိုက်ပြီး ထို မီးခိုးမြူပုံရိပ်၏ ခေါင်းကို လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် ဖိညှပ်ကာ မြေပြင်ပေါ်တွင် ရိုက်ချလိုက်၏။
ဘုန်း ဘုန်း ဘုန်း….။
ထိုနေရာမှ အစပြု၍ ထျန်းရွှမ်တံခါးတစ်ခုလုံး တုန်ခါသွား၏။ အရှင်သခင်နယ်ပယ်နှင့် ယှဉ်နိုင်လောက်သော စွမ်းအင်အချို့လည်း လွင့်ပြန့်သွားကြသည်။
သို့သော် ကောင်းကင်က ထိုစွမ်းအင်များကို စစ်ကြည့်လိုက်သော် စုရှောင်ရှန်၏ မူလနန်းတော်အစောပိုင်းလိုသာ ဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်၏။
…
“ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
အခြား အနီးအနားရှိ လေ့ကျင့်ရေး နယ်မြေများတွင် လေ့ကျင့်နေကြသော အတွင်းစည်းမှ ဂိုဏ်းသားများ အံ့အားသင့်သွားကြသည်။
ထျန်းရွှမ်တံခါးက ဆက်တိုက်တုန်ခါနေတာ အတော်ကြာနေပြီဖြစ်ပြီး ယခုလည်း ငလျှင်ထလှုပ်ပြန်သည်။ အတော်အလှမ်းဝေးကွာတယ်ဆိုရင်တောင် ၎င်းကို သူတို့ ခံစားနိုင်၏။
ဘီလူးကြီးတစ်ကောင်ကများ မြေပြင်ကို ဒေါသထွက်၍ ထိုးနှက်နေသည်လား။
“ဟားဟား ဘာတွေလျှောက်တွေးနေတာလဲမသိပါဘူး။ ထျန်းရွှမ်တံခါး ပြန်ဖွင့်တော့မှာ နေမှာပါ”
“… ဟင်။ မဟုတ်သေးပါဘူး။ ငါအချိန်မှတ်ထားတာမမှားပါဘူး။ ခုမှ နှစ်ရက်လောက်ပဲရှိဦးမှာပါ။ ငါတို့ သုံးရက်တောင် အချိန်ရမှာမလား”
ထိုသိချင်စိတ်က သူတို့ကို ထိုမျှလောက် စိတ်မလှုပ်ရှားစေပါချေ။ သုံးရက်သာအချိန်ရသည်ဖြစ်ရာ သူတို့ အံ့အားသင့် တုန်လှုပ်သွားကြသော်လည်း ကိုယ့်လေ့ကျင့်ရေးကိုသာ ပြန်၍ ဂရုပြုလိုက်သည်။
ဘုန်းးး…။
အခြား မြေကမ္ဘာတုန်ဟီးမတတ် ငလျှင်ကြီး ထပ်လှုပ်သွားပြီး သူတို့အားလုံးကို လေ့ကျင့်ရေးအခြေအနေမှ ထွက်စေလိုက်၏။
“လခွမ်း။ တော်ပါတော့ဟ။ အေးဆေးလေး ကျင့်ကြံခွင့်ပေးပါဟ”