ယနေ့ တုသိတာနန်းတော်ရှိ လေထဲတွင် ဆူညံသံများကြားနေရသည်။
‘ ဘာလို့ ငါ့နားထဲ ငိုသံတွေကြားနေရတာလဲ ’
တုသိတာနန်းတော် အနောက်ရှိ ခြံထောင့်တစ်ခုမှ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင် အောက်တွင် အပြာရောင်ဝတ်ရုံဝတ်ဆင်ထားသော လူငယ်တစ်ဦးသည် အတန်ငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်၏။
သူသည် တရားထိုင်ရင်း သူ၏ စိတ်အတွင်းပေါ်လာသည့် ဝိုးတဝါး ပုံရိပ်များကို ကြည့်လိုက်လေသည်။
ငါးပေသာသာခန့်သာရှိသည် တာအိုရသေ့တစ်ပါးသည် ဦးညွှတ်၍ ငိုရှိုက်နေ၏။ ထိုတာအိုရသေ့၌ ဘေးတွင် ချောမောလှပသည့် အမျိုးသမီးတပည့်တစ်ဦးသည်လည်း ညှိုးနွမ်းသော မျက်နှာလေးဖြင့် ဒူးထောက်နေ၏။
လူငယ်သည် ခါးသက်သက်ပြုံး၍ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
‘ ဆရာ … ထပ်လုပ်ပြန်ပြီလား ’
‘ ဆရာလည်း အပြင်ကိုမသွားချင်သလို ကျွန်တော်လည်း အေးအေးဆေးဆေးပဲ ကျင့်ကြံချင်တာပဲ ’
‘ သူတို့က ဆရာ့ရဲ့ ပုံတော်ကို ပူဇော်နေတာလေ၊ အခု အာဒိကပ္ပခေတ်မှာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဘာပုံတော်၊ ဘာရုပ်တုမှ မရှိသေးပါဘူး ’
‘ ဆရာ… ဆရာရဲ့ ကျင့်ကြံခြင်းအဆင့်က ဆန်းကြယ်ပြီးတော့ အံ့အားသင့်ဖို့ ကောင်းပါတယ်။ ဒါကိုတောင် ဆရာက ဆရာ့ရဲ့ ကမ္မနှောင်ကြိုးကို တပည့်ဆီ လွှဲချပေးတယ်ပေါ့လေ ’
“ ဒါပေမဲ့ … ဘယ်ကိစ္စထဲမှ ဝင်မပါချင်တဲ့ ဆရာ့ရဲ့ အာရုံစိုက်မှုကို ရအောင်ယူနိုင်တယ်ဆိုတော့ မင်းတို့က တော်တော် အထင်ကြီးစရာကောင်းတာပဲ… ”
ထိုလူငယ်သည် ရယ်မော၍ ဖြည်ဖြည်းချင်း ထရပ်လိုက်သည်။
သူသည် လက်ချောင်းများကို ထိ၍ တွက်ချက်သုံးသပ်လိုက်၏။ သူသည် ဆရာ၏ လမ်းညွှန်မှုအတိုင်း တစ်စုံတစ်ခုကို သဘောပေါက်သွား၏။
သူသည် နူးညံ့စွာပြောလိုက်သည်။
“ ဒီတော့ တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းကို လာတိုက်ခိုက်တဲ့ အပြင်က ရန်သူတွေရှိနေတာပေါ့။ တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းက အလကားနေရင်း ဒုက္ခနဲ့ ရင်ဆိုင်နေရတာပဲ… ”
‘ ငါတို့ ရန်ကျောင်းတော်က သူများကို အရင်ရန်မစပေမယ့် ငါတို့ရဲ့ ကျောင်းတော်ကိုအသုံးချပြီး ကျောင်းတော်သုံးကျောင်းကြားမှာ ပဋိပက္ခဖန်တီးချင်တယ်ပေါ့လေ ’
‘ ငါ ဝင်ဖြေရှင်းမှ ရတော့မယ်… ’
“ အဲ… ငါ အရင်တစ်ခေါက် လဘိုးဘိုးဆီသွားတုန်းက တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းက တပည့်တစ်ယောက်ရဲ့ ရွှံ့ရုပ်ကို ဖျက်ဆီးခဲ့မိတာပဲ။ ဒီတစ်ခါ ငါ တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းကို ပြန်ကူညီရတော့မှာပေါ့လေ။ ဒါဆိုရင် ငါတို့ ကြေပြီလို့ ပြောရမှာပဲ ”
လူငယ်သည် ရေရွတ်နေရင်းပင် ရှေ့သို့ ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်ရာ တုသိတာနန်းတော်၏ အပြင်ဘက်သို့ ရောက်သွား၏။ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် ထပ်လှမ်းပြီးသောအခါ ကောင်ကင်ဘုံအနောက်ဘက် ဂိတ်တံခါးသို့ ရောက်သွားပြီး ပျံသန်းသွားလိုက်လေတော့သည်။ ဂိတ်တံခါးကိုစောင့်ကြပ်နေသော နတ်စစ်သည်များနှင့် နတ်စစ်သူကြီးများသည် သူ့ကို လုံးဝသတိမထားမိလိုက်ကြပေ။
အချိန်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ထိုလူငယ်သည် ကိုးထပ်ရှိသော ကောင်းကင်ဘုံမှ ထွက်ခွာသွားပေပြီ။ သူသည် ခမ်းနားသော အာဒိကပ္ပလောကကြီးကို ကောင်းကင်ပေါ်မှ ငုံ့ကြည့်လိုက်၏။
“ တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းက တုအယ် တည်ထောင်ထားတဲ့ တာအိုဂိုဏ်းပဲ။ တုအယ်ဆီသွားပြီး ဒီကိစ္စကို ဖြေရှင်းပေးဖို့ အကူအညီတောင်းရင်ကောင်းမယ်။ တခြား ပြဿနာတစ်ခုလည်း ရှိသေးတယ်… ”
“ တုအယ်က ငါ့ဆရာရဲ့ အမည်ခံတပည့်ပဲ။ ငါကလည်း ငါ့ဆရာ့ရဲ့ တာအိုတရားတွေကို ကြားလို့ သူ့တပည့်အဖြစ် ခံယူခဲ့တာပဲ။ ဒီတော့ ငါက တုအယ်ကို အစ်ကိုကြီး လို့ခေါ်ရမှာလား ”
“ ဒါပေမဲ့ ငါက ဆရာ့ရဲ့ တပည့်အစစ်ပဲ။ သူက အမည်ခံတပည့်ပဲဆိုတော့ သူက ငါ့ကို အစ်ကိုကြီးလို့ ခေါ်သင့်တာပေါ့။ အာ… ငါသူ့ကို ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ ”
လူငယ်လေးအသွင်ယူထားသည့် အရှင်ရွှမ်းဒူသည် ဆုံးဖြတ်ရခက်နေ၏။ သူသည် အနောက်ကျွန်းနှင့် မြောက်ကျွန်း နယ်စပ်ရှိ အလယ်ကျွန်းမှ ခွန်းလွန်တောင်ဆီသို့ သွားလိုက်သည်။
အရှင်ရွှမ်းဒူသည် မျက်စိတစ်မှတ်အတွင်း ခွန်းလွန်တောင်သို့ ရောက်သွားလေသည်။ အရှင်ရွှမ်းဒူသည် တန်ခိုးကြီးလေစွ။ သို့သော် သူသည် အခြားပြဿနာတစ်ခုကို ထပ်တွေးမိသွား၏။
“ အစ်ကိုကြီး တုအယ်က ခွန်းလွန်တောင်က ဘယ်လိုဏ်ဂူမှာ ကျင့်ကြံနေတာလဲ ”
အရှင်ရွှမ်းဒူသည် လက်ချောင်းလေးများကို ထိ၍ တွက်ချက်လိုက်ပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
“ တော်သေးတာက တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းမှာ အစွမ်းရှိတဲ့သူ နည်းနည်းပါးပါးရှိလို့ ငါတို့ရောက်လာမယ့် အချိန်အထိ တောင့်ခံနိုင်တာ၊ ချက်ချင်းတော့ မပျက်ဆီးသွားလောက်သေးပါဘူး။ ဒီတစ်ခေါက် တိုက်ပွဲရဲ့ အနိုင်အရှုံးကို ကံတရားက အဆုံးအဖြတ်ပေးပြီးသွားပြီပဲ။ လောစရာမလိုပါဘူး၊ အစ်ကိုကြီး တုအယ်ကို အရင်ရှာတာပေါ့။ မဟုတ်ရင် ဒီတစ်ခေါက်ကိစ္စကို သေချာမကိုင်တွယ်နိုင်ဘူးဆိုပြီး ဆရာက ငါတို့ကို နှစ်သန်းပေါင်းများစွာ အကျယ်ချုပ်ထားလိမ့်မယ် ”
အရှင်ရွှမ်းဒူသည် သက်ပြင်းချ၍ ခွန်းလွန်တောင်မှ ပျောက်ကွယ်သွားလေသည်။ သူသည် ကျောက်စိမ်းနတ္ထိနန်းတော်ကို ပတ်၍ပျံသန်းကာ တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်း၏ တည်ထောင်သူကို ရှာဖွေနေလေသည်။
*****
တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်း၌…
‘ ဒါက အသုံးဝင်တာပဲ… ’
‘ တန်ခိုးရှင်က တုံ့ပြန်လိုက်တယ်။ အဲလေ… တန်ခိုးရှင်ရဲ့ ပုံတော်က တုံ့ပြန်လိုက်တယ် ’
‘ တကယ်ပဲ ပြောတဲ့ စကားတွေက အဆင်မပြေလို့ပဲ… ’
ကျိုးဝူသည် စိတ်လှုပ်ရှားနေ၏။ ယုံချင်ရွှမ်းယာသည် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
လီချန်ရှို့သည် ဝမ်းမသာနိုင်သေးပေ။ သူသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်သုံးသပ်လိုက်၏။
‘ ငါ့အတွေးတွေ နည်းနည်းလိုသွားတယ်။ အကြီးအကဲဝမ်လင်းယွမ်ကို အကူအညီတောင်းပြီး ဆရာဦးလေးကျိုးဝူဆီကို ပိုးအိတ်လေးပေးခိုင်းလိုက်ပေမယ့် ငါ အသေးစိတ်အချက်တွေကို မတွေးမိခဲ့ဘူး။ ပြီးတော့ ရန်ကျောင်းတော်ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကိုလည်း ထည့်မစဉ်းစားလိုက်မိဘူး ’
‘ ခုနက ဆရာဦးလေးကျိုးဝူ အဆက်မပြတ်ငိုခဲ့ပေမယ့် တန်ခိုးရှင်က အဖက်တောင်မလုပ်ခဲ့ဘူး… ’
‘ သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့မှ ငါ ဆရာဦးလေးကျိုးဝူကို ပြောခိုင်းလိုက်တဲ့ စကားတွေက တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်း ဖျက်ဆီးခံရမယ့် အန္တရာယ်ကို ရန်ကျောင်းတော်ရဲ့ တည်ထောင်သူက ကာကွယ်ပေးပါလို့ အဓိပ္ပာယ်ထွက်နေတာပဲ… ’
‘ အဲဒီလိုဆို တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းက ရန်ကျောင်းတော်ရဲ့ တည်ထောင်သူကို သွားပြီး ကမ္မနှောင်ကြိုးတွေ ပေးသလိုဖြစ်နေတာကိုး။ ဘယ်အဖက်လုပ်ပါ့မလဲ ’
သို့သော် လီချန်ရှို့သည် အလျင်အမြန် မိမိလိုအပ်ချက်ကို သုံးသပ်၍ နောက်တစ်ဦးကို ထပ်ငိုခိုင်းခဲ့၏။ သူသည် ယုံချင်ရွှမ်းယာကို ခံစားချက်ထည့်၍ ငိုခိုင်းလိုက်ပြီး အရှင်ထိုက်စန့်လောင်ကျွင်း၏ အမည်နာမကိုလည်း ထည့်၍ ပြောစေလိုက်၏။ ထို့နောက် သူမကို စိတ်ငြိမ်သုတ္တန်ရွတ်ဖတ်ခိုင်းလိုက်ပြီး မိမိတို့ ဂိုဏ်းသည် အမှန်ပင် ရန်ကျောင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို လိုက်နာသည့် ဂိုဏ်းတစ်ဂိုဏ်းဖြစ်ကြောင်း အရှင်ထိုက်စန့်လောင်ကျွင်းကို သိစေလိုက်လေသည်။
ထိုကြောင့် ထိုတိုင်တည်မှုသည် အပြင်မှရန်သူများက တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းကို ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်၍ ရန်ကျောင်းတော်၏ တည်ထောင်သူကို ကမ္မနှောင်ကြိုးများ လာပေးနေကြကြောင်း ပေါ်လွင်သွား၏။
တန်ခိုးရှင်၏ ပုံတော်သည် ချက်ချင်း တုံ့ပြန်ခဲ့လေသည်။
သို့သော် ထိုပုံတော်မှ ထွက်လာသော တာအိုသင်္ကေတများသည် အလျင်အမြန်ပင် ပြန်ပျောက်သွားခဲ့၏။ ထိုအခြင်းအရာသည် တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းတွင်ဖြစ်နေသော ကိစ္စများကို တန်ခိုးရှင် သို့မဟုတ် ရန်ကျောင်းတော်မှ ပညာရှင်တစ်ဦးဦးက သိရှိသွားပြီဟု အဓိပ္ပာယ်ရလေသည်။
ထိုသူတို့ မည်သည့်အချိန်မှ ဝင်ရောက်ကူညီမည်ကိုမူ မသိနိုင်ပေ။
လီချန်ရှို့သည် ခေါင်းထဲတွင် လျင်မြန်စွာ တွက်ချက်လိုက်သည်။
‘ ရန်ကျောင်းတော်က ပညာရှင်တစ်ဦးဦး ရောက်လာနိုင်တဲ့ ဖြစ်နိုင်ချေက (၇၀)ရာခိုင်နှုန်းလောက် သေချာတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ ကူညီဖို့ အချိန်မီရောက်လာ၊ မလာကိုတော့ ပြောရခက်တယ် ’
‘ ငါ့ရဲ့ မျှော်လင့်ချက်ကို အပြင်အကူအညီအပေါ်မှာပဲ ထားလို့မရဘူး ’
‘ စွမ်းအားကြီးတဲ့ သူတစ်ယောက်ကို ဆင့်ခေါ်ဖို့ ငါအစွမ်းရှိသလောက်တော့ လုပ်ပြီးသွားပြီ။ အဲဒီနေရာမှာ ငါရဲ့ အင်အားကို ထပ်မသုံးသင့်တော့ဘူး ’
‘ ငါ့ အစီအစဉ်အတိုင်းပဲ ဆက်လုပ်ရမယ် ’
‘ ဂိုဏ်းသာ အမှန်တကယ်ပျက်ဆီးသွားပြီး ပြေးသင့်တဲ့အချိန်ရောက်ပြီဆို ငါပြေးမယ် ’
ထိုသို့တွေးတောပြီးနောက် လီချန်ရှို့သည် ယုံချင်ရွှမ်းယာထံသို့ အသံပို့လွှတ်လိုက်သည်။
“ ငိုတာရပ်လိုက်လို့ ရပါပြီ ညီမလေး… ခဏစောင့်ကြည့်နေလိုက်ပါ။ ပြီးတော့ အစ်ကို အခုလို အသံပို့တာကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောနဲ့နော်… ’
ယုံချင်ရွှမ်းယာသည် ညင်သာစွာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ သူမသည် တစ်စုံတစ်ခု ပြောလိုသော်လည်း တွန့်ဆုတ်နေ၏။
လီချန်ရှို့၏ နတ်အာရုံသည် ထိုနေရာမှ ထွက်ခွာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ သူသည် စက္ကူကိုယ်ပွားများကို ထိန်းချုပ်ခြင်းအပေါ် ပြန်၍ အာရုံစိုက်လိုက်သည်။
သူ ပိုင်ဖန်ခန်းမကို အာရုံစိုက်နေစဉ် အနောက်တောင်ဘက်နှင့် အနောက်မြောက်ဘက်ရှိ တိုက်ပွဲနှစ်ခုသည် ပို၍ ပြင်းထန်လာခဲ့လေသည်။
နှစ်ဖက်စလုံး၌ ဂိုဏ်းဂိတ်တံခါးတစ်ဝိုက်နှင့် တောင်ထိပ်တချို့ပေါ်တွင် တိုက်ပွဲများ ဖြစ်နေကြ၏။
တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းမှ နတ်ဝိဇ္ဇာများသည် တဆုတ်တည်းဆုတ်နေရလေသည်။ ကောင်းကင်နတ်မင်းနှင့် အတုမဲ့နတ်ဝိဇ္ဇာ တစ်ဝက်ခန့်သည် ဒဏ်ရာများ ရနေပေပြီ။ အတုမဲ့နတ်ဝိဇ္ဇာ တစ်ဒါဇင်ကျော်သည်လည်း ကျဆုံးခဲ့ပြီဖြစ်၏။ တော်သေးသည်မှာ ကောင်းကင်နတ်မင်းနှစ်ပါးသာ ကျဆုံးသေး၍ဖြစ်သည်။
သွေးခြင်များ၏ ထိန်းချုပ်မှုကိုခံနေရသော ရုပ်သေးရုပ်များသည် ပို၍ ကြမ်းကြုတ်လာ၏။ သို့သော် ရန်သူများဘက်တွင်လည်း အကျအဆုံးများ ရှိလေသည်။
အကြီးအကဲဝမ်လင်းယွမ်၏ လက်ချက်နှင့်ပင် ရန်သူဘက်မှ ကောင်းကင်နတ်မင်းသုံးပါး သေသွားပြီဖြစ်သည်။ အကြီးအကဲဝမ်လင်းယွမ် နီးပါး စွမ်းဆောင်နိုင်သူ နောက်တစ်ဦးမှာ အရှင်ဝမ်ချင်းဖြစ်၏။ အရှင်ဝမ်ချင်းသည် လူသား ကောင်းကင်နတ်မင်းတစ်ပါးနှင့် မိစ္ဆာ ကောင်းကင်နတ်မင်းတစ်ပါးကို သတ်ပစ်ခဲ့ရာ တိုက်ပွဲအတွင်း စွမ်းဆောင်ရည်အဆင့်တွင် ဒုတိယဖြစ်၏။
တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းမှ အကြီးအကဲအချို့သည်လည်း သူတို့စွမ်းသ၍ တိုက်ခိုက်နေကြလေသည်။
သို့သော် တိုက်ပွဲတစ်ခုလုံးကို ခြုံငုံသုံးသပ်လျှင် တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်ဘက်က အရေးနိမ့်နေဆဲပင်။
ထိုအခိုက်တွင် အကြီးအကဲဝမ်လင်းယွမ်သည် လွန်ခဲ့သော နှစ်တစ်သောင်းကျော်က တိုက်ပွဲကို ပြန်၍ ဆင်နွှဲနေရသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရ၏။ သူ၏ သူရဲကောင်းစိတ်ဓာတ်သည် ပြန်၍ထွက်ပေါ်လာပြီး တစ်ကိုယ်တော် အပြင်းအထန် တိုက်ခိုက်နေလေသည်။
သို့သော် ထိုအဘိုးကြီးသည် အနည်းငယ် စိတ်ဓာတ်ကျနေ၏။
ယခင်က လီချန်ရှို့၏ လမ်းညွှန်မှုအောက်တွင် သူသည် မိစ္ဆာများစွာကို ချွေးပင်မစို့ဘဲ သတ်ပစ်နိုင်ခဲ့၏။ သူသည် အဆိပ်ဆေးလုံးများ အနည်းငယ် ပိုသုံးခဲ့ရခြင်းသာရှိသည်။ သို့သော် ယခု ထိပ်တိုက် တိုက်ပွဲတွင် သူ၏ အဆိပ်ဆေးလုံးများ၊ အဆိပ်မှော်အတတ်များနှင့် အဆိပ်တိုက်ကွက်များသည် လီချန်ရှို့နှင့် အတူ တိုက်ခိုက်ခဲ့စဉ်ကလောက် အစွမ်းမထက်တော့သကဲ့သို့ ခံစားနေရလေသည်။
သူသည် ဤအဆိပ်၊ ဤအတတ်များကိုသာ သုံးနေခြင်းဖြစ်သော်လည်း သူအလိုရှိသလောက် ခရီးမပေါက်ပေ။
လီချန်ရှို့နှင့်အတူ ရန်သူများကို ခြောင်းမြောင်းတိုက်ခိုက်ခဲ့စဉ်ကလို ယုံကြည်မှုမျိုးကို မခံစားရပေ။
‘ ချန်ရှို့က အဆိပ်သဘောတရားကို နားလည်ရုံသာမကဘူး၊ အလားအလာကောင်းတွေလည်း အတိုင်းအဆမဲ့ ပိုင်ဆိုင်ထားတာပဲ ’
အကြီးအကဲဝမ်သည် ထိုသို့တွေးတောပြီးနောက် သူ၏တိုက်ကွက်များသည် ပို၍ ကြောက်စရာကောင်းလာလေသည်။
သူသည် စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။ အကယ်၍ သူသည် ဤတိုက်ပွဲတွင် တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းကို ကာကွယ်နိုင်ခဲ့လျှင် လီချန်ရှို့ကို သူ၏ ဂုဏ်အယူရဆုံး အဆိပ်ကျမ်းကို သင်ပေး ပေမည်။ ထိုအရာသည် လီချန်ရှို့တစ်ယောက် ဂိုဏ်းကို လျှို့ဝှက်လုပ်ဆောင်ပေးခဲ့မှုများအတွက် ဆုလာဘ်ဖြစ်လေသည်။
အကြီးအကဲဝမ်လင်းယွမ်၏ နားအတွင်းသို့ ရုတ်တရက် အသံတစ်ခုသည် လေပြေနှင့်အတူ ရောက်လာ၏။
“ ဆရာဘိုးဘိုးဝမ်… ကျွန်တော် ချန်ရှို့ပါ ”
“ ဆရာဘိုးဘိုး… တိုက်နေတာကို ခဏရပ်ပြီး တောင်ဘက်က အခြေအနေကို တစ်ချက်လောက် စူးစမ်းကြည့်လိုက်ပါ။ နှစ်ဖက်စလုံး တစ်ပြိုင်တည်း ကောင်းကင်ခွင်းတောင်အထိ အတူတူတပ်ဆုတ်နိုင်ရင် အကောင်းဆုံးပဲ။ အဲဒီက မန္တန်အစီအရင်ကို သုံးပြီး ကျွန်တော်တို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ခဏလောက်ကာကွယ်လို့ ရတာပေါ့။ အဲဒီလိုဆို ကျွန်တော်တို့ဘက်က အကျအဆုံးနည်းလိမ့်မယ် ”
အကြီးအကဲဝမ်လင်းယွမ်သည် မသိမသာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ သူသည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို စူးစမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ သူတစ်ယောက်တည်း ရှေ့သို့ချွန်းထွက်နေသည်ကို သတိပြုမိလိုက်၏။
ထိုအရာသည် အကြီးအကဲဝမ်လင်းယွမ်တစ်ယောက် တမင် အရှေ့သို့ ချွန်းတက်၍ ပြင်းထန်စွာ တိုက်ခိုက်မှုကြောင့် မဟုတ်ပေ။ ဂိုဏ်းမှ သူများသည် အလျင်အမြန် နောက်သို့ ဆုတ်နေရခြင်းကြောင့်သာဖြစ်သည်။
လီချန်ရှို့သည် ထပ်မံ၍ အသံပို့လွှတ်လိုက်သည်။
“ ဆရာဘိုးဘိုး… ကျွန်တော့်အတွက် ဆရာဘိုးဘိုး စိုးရိမ်စရာမလိုပါဘူး။ ခဏနေရင် ကျွန်တော် တခြားတောင်တွေက တပည့်တွေနဲ့အတူ မြေကြောအရေးပေါ်မန္တန်အစီအရင်ထဲကို လိုက်ဝင်မှာပါ။ ဆရာဘိုးဘိုးသာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်ပါ ”
ထိုစကားများကို ကြားသောအခါ အကြီးအကဲဝမ်လင်းယွမ်သည် အတန်ငယ် ပြုံးလိုက်လေသည်။ သူ၏ နှုတ်ခမ်းများတွင် အေးစက်စက်အပြုံးတစ်စ တွဲလွဲခိုသွား၏။
အကြီးအကဲဝမ်လင်းယွမ်နှင့် တိုက်ခိုက်နေသော မိစ္ဆာတချို့သည် လန့်ဖြန့်သွားပြီး နောက်သို့ ဆုတ်သွားကြ၏။ သို့သော် အကြီးအကဲဝမ်လင်းယွမ်သည်လည်း တချိန်တည်းမှာပင် နောက်သို့ဆုတ်လိုက်သည်။ သူသည် တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းမှ နတ်ဝိဇ္ဇာများနှင့် ပြန်၍ နီးကပ်သွားလေသည်။
သူသည် လီချန်ရှို့တစ်ယောက် လုံခြုံနေသည့်အတွက် ဝမ်းသာနေ၏။
ကိစ္စအသေးလေးများကို ပြင်ဆင်ပြီးသောအခါ လီချန်ရှို့သည် အမှောင်ထုထဲမှနေ၍ ဆက်လက် လေ့လာနေလိုက်သည်။
ထိုအချိန်တွင် ကောင်းကင်ခွင်းတောင်ပေါ်တွင် တောင်အသီးသီးမှ အကြီးအကဲအနည်းငယ်သာ ကျန်တော့လေသည်။
လီချန်ရှို့၏ နတ်အာရုံသည် ဂိုဏ်းပြင်ပကိစ္စများကို တာဝန်ယူရသည့် အတုမဲ့နတ်ဝိဇ္ဇာအဆင့်ရှိသော အကြီးအကဲတချို့ကို အာရုံခံမိလိုက်၏။ သူတို့သည် ပိုင်ဖန်ခန်းမသို့ ကတိုက်ကရိုက်သွားနေကြ၏။
သူတို့သည် တပည့်ငယ်များကို အရင်ဆုံး ရှောင်ပြေးခိုင်းတော့မည့် ပုံပေါ်၏။
မကြာခင် ကောင်းကင်ခွင်းတောင်သည် တိုက်ပွဲနေရာဖြစ်လာပေတော့မည်။ ကောင်းကင်ခွင်းတောင်ကို ကာကွယ်ထားသော မန္တန်အစီအရင်ရှိနေသေးသော်လည်း နတ်ဝိဇ္ဇာအဆင့်မရောက်သေးသော တပည့်ငယ်များ၏ ကျင့်ကြံခြင်းအဆင့်မှာ နိမ့်လှပေသည်။ သူတို့သာ ကြိုတင် မရှောင်ပြေးထားလျှင် ပိုင်ဖန်ခန်းမရှေ့သို့ မှော်အစွမ်းများ သို့မဟုတ် ဓမ္မရတနာများ မတော်တဆကျရောက်သွားပါက သွေးချောင်းစီးသွားပေလိမ့်မည်။
မဟာအကြီးအကဲတစ်ဦးသည် ကျင့်ကြံခြင်းအဆင့်နိမ့်သော တပည့်များကို ရှေးဦးစွာ ရှောင်ပြေးရန် အမိန့်ချလိုက်၏။ နောက်မှနေ၍ ဒဏ်ရာရနေသော အတုမဲ့နတ်ဝိဇ္ဇာများ လိုက်လာပြီး ထိုတပည့်ငယ်များကို ကာကွယ်ပေးမည် ဖြစ်သည်။
လီချန်ရှို့သည် ခေတ္တမျှ တွေးတောလိုက်သည်။ သူသည် မြေအောက်ရှိ အရေးပေါ်မန္တန်အစီအရင်နားတွင် အချိန်အတော်ကြာပုန်းအောင်းနေသော လင်းအယ်ထံ အသံပို့လွှတ်လိုက်၏။ လင်းအယ်ကို သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်အစစ်နှင့် သူတို့၏ဆရာကို ခေါ်ကာ အခြားတပည့်ငယ်များနှင့် ရောနှောလိုက်ပါသွားရန် ညွှန်ကြားလိုက်လေသည်။
လင်းအယ်သည် နားလည်ကြောင်း ချက်ချင်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ သူမသည် တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းမှ တပည့်ငယ်များရောက်ရှိလာမည့်အချိန်ကို မြေကြောအနီးတွင် တိတ်တဆိတ်စောင့်ဆိုင်နေလေသည်။
လီချန်ရှို့၏ ခန္ဓာကိုယ်အစစ်မှာမူ …
လွန်ခဲ့သော နှစ်လက လီချန်ရှို့သည် ပုန်းအောင်းရန်နေရာကောင်းတစ်ခုကို တွေ့ခဲ့၍ ထိုအထဲတွင် ပုန်းအောင်းနေ၏။ သူသည် နှစ်လလုံးလုံး ထိုအထဲတွင်သာ ပုန်းနေခြင်းပင်။
ခေတ္တမျှကြာပြီးနောက် ပိုင်ဖန်ခန်းမ၏ ထောင့်တွင် တွင်းတစ်တွင်း ပေါ်လာ၏။
အကြီးအကဲများ၏ လောဆော်မှုကြောင့် ယုံချင်ရွှမ်းယာ၊ ကျိုးဝူနှင့် တပည့်ငယ်များသည် မြေကြီးအတွင်းသို့ ဒေါင်လိုက်ဖောက်ထားသော တွင်းထဲသို့ အလျင်အမြန်ဆင်းလိုက်ကြကာ မြေအောက်ထဲသို့ ပျံသွားလိုက်ကြ၏။
တပည့်ငယ် အုပ်စုများသည် မြေကြောအရေးပေါ်မန္တန်အစီအရင်အနားသို့ ရောက်လာသောအခါ လင်းအယ်သည် အခွင့်ကောင်းကိုစောင့်၍ ထောင့်တစ်နေရာမှ လီချန်ရှို့နှင့်အတူထွက်လာပြီး တပည့်များအကြားတွင် ရောတိရောရာနေလိုက်လေသည်။
ထိုအဖြစ်အပျက်သည် လွန်စွာ ပိရိ၍ မည်သူမှ သတိမထားမိလိုက်ပေ။ သူ၏ ညီမလေးသည် နောက်ထပ် ကိစ္စတစ်ခုကို စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့ပေပြီ။
ယုံချင်ရွှမ်းယာရောက်လာသောအခါ လီချန်ရှို့နှင့် လင်းအယ်ကိုတွေ့လိုက်၍ စိတ်အေးသွားဟန် သက်ပြင်းချလိုက်လေသည်။
သူမသည် ကျောက်စိမ်းအဆောင်လေးကို ကိုင်၍ မြေကြောအရေးပေါ်မန္တန်အစီအရင်ကို နှိုးလိုက်၏။
မြေအောက်လိုဏ်ခေါင်း အောက်ခြေတွင် ကျန့်(၁၀၀)ကျယ်ပြန့်သော ရှုပ်ထွေးသည့် အင်းကွက်များပါသော မန္တန်အစီအရင်ပြားတစ်ချပ် ပေါ်ပေါက်လာ၏။ ထိုမန္တန်အစီအရင်ပြား၏ အောက်ခြေမှနေ၍ နဂါးဟိန်းသံများ ထွက်ပေါ်နေသကဲ့သို့ ထင်ရလေသည်။
ပိုင်ဖန်ခန်းမမှ အကြီးအကဲတစ်ဦးသည် အော်ပြောလိုက်၏။
“ မြန်မြန်… မန္တန်အစီအရင်ပြားပေါ်ကို တစ်ကြိမ် လူငါးဆယ် တက်ကြ ”
“ ရွှမ်းယာ… မင်းနဲ့ ကောအကြီးအကဲကို ရှေ့ကဦးဆောင်ရမယ်။ ဒီအရေးပေါ်မန္တန်အစီအရင်ကိုသုံးလိုက်ရင် အရှေ့အရပ်က တောင်ကြားတစ်ခုထဲကို ရောက်သွားလိမ့််မယ် ”
ယုံချင်ရွှမ်းယာသည် ချက်ချင်းပင် အမန့်ကို နာခံလိုက်သည်။ သူမသည် မန္တန်အစီအရင်အနီးရှိ တပည့်ငယ်များကို ဦးဆောင်၍ မန္တန်အစီအရင်ပြားပေါ်သို့ အလျင်အမြန်တက်လိုက်၏။ သူမတို့သည် မြေအောက်အတွင်းသို့ နစ်မြုပ်၍ လျှပ်တစ်ပြက်အတွင်းမှာပင် ပျောက်ကွယ်သွားလေတော့သည်။
မြေကြီး၏ အဓိက မြေကြောများသည် ပန်ကူးနတ်ဘုရား၏ သွေးကြောများဟု ဆိုနိုင်သည်။ မြေကြောအရေးပေါ်မန္တန်အစီအရင်သည် ချီကျင့်ကြံသူများကို မြေကြောအတွင်း မျောပါစေ၍ အခြားအရပ်တစ်ခုသို့ ပို့ပေးနိုင်လေသည်။ ၎င်းကို အသွားအပြန် နှစ်မျိုးစလုံးအတွက် သုံး၍ရလေသည်။
တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းမှ တပည့်ငယ်များသည် မတုန်မလှုပ်ရှိကြ၏။ တချို့တပည့်ငယ်များသည် တမင်ပင် နောက်၌ချန်နေ၍ သူတို့ထက် အားနည်းသူများကို အရင် ရှောင်ပြေးစေလိုက်ကြသည်။
ရှောင်ပြေးထွက်ခွာမှု ဖြစ်စဉ်တစ်ခုလုံးသည် စည်းစနစ်ကျလေ၏။ လင်းအယ်ကိုလည်း တောင်အသီးသီးမှ အစ်ကို၊ အစ်မများက ဦးစားပေးကြ၏။ တပည့်ငယ် သုံးသုတ် ရှောင်ပြေးထွက်ခွာပြီးသွားပြီ ဖြစ်သည်။
လီချန်ရှို့သည် သူ၏ နတ်အာရုံအချို့ကိုသုံး၍ သူ့ညီမလေးကို အာရုံခံနေသဖြင့် မမျှော်လင့်သော အန္တရာယ်နှင့်ကြုံမည်ကို ပူပန်စရာမလိုပေ။
တပည့်ငယ် အများစုသည် ရှောင်ပြေးထွက်ခွာပြီးပေပြီ။ တိုက်ခိုက်နေကြသော နတ်ဝိဇ္ဇာများသည်လည်း ကောင်းကင်ခွင်းတောင်သို့ ဆုတ်ခွာလာပြီ ဖြစ်သည်။
ထိုအခိုက်တွင် တိုက်ပွဲကွင်းပြင်က ကြီးမားကျယ်ပြန့်နေသည်။ တောင်မကြီး၏ ကာကွယ်မန္တန်အစီအရင်ကို အသက်မသွင်းရသေးပေ။
တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းမှ နတ်ဝိဇ္ဇာများသည် စိတ်ပျက်သွားကြ၏။ ရန်သူများသည် တုနတ်ဝိဇ္ဇာဂိုဏ်းမှ ကောင်းကင်နတ်မင်းအချို့ကို တိုက်ခိုက်ရန် ပြင်နေကြပေပြီ။
လီချန်ရှို့သည် ဤအချိန်ကို စောင့်ဆိုင်နေခဲ့ခြင်းပင်။
“ စက္ကူကိုယ်ပွားတွေ…တိုက်ကြ ”
ကောင်းကင်ခွင်းတောင်အနီးရှိ တောင်ကြားနှစ်ခုမှနေ၍ စက္ကူရုပ်လေးရုပ် ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ ၎င်းတို့၏ ခန္ဓာကိုယ် တစ်ပိုင်းသည် မြေကြီးအတွင်းမှ ထွက်လာကြ၏။
၎င်းတို့၏ အင်္ကျီလက်များနှင့် အင်္ကျီများအတွင်းမှ အဖြူရောင်စက္ကူရုပ်များ ခုန်ထွက်လာကြသည်။ ထို့နောက် စက္ကူကိုယ်ပွားလေးရုပ်သည် မြေကြီးအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်သွား၏။
အနောက်တောင်ဘက်နှင့် အနောက်မြောက်ဘက်ရှိ တောင်ကြားတစ်ခုစီတွင် စက္ကူရုပ်နှစ်ဆယ်စီ ရှိနေကြ၏။ ၎င်းတို့သည် စက္ကူကိုယ်ပွားလေးရုပ်ကို ကျော်လွှားကာ အလျင်အမြန် ခွဲထွက်သွားကြလေသည်။
ထိုအရေအတွက်သည် လီချန်ရှို့တစ်ယောက် စက္ကူကိုယ်ပွားများကိုသုံး၍ စက္ကူရုပ်များကို ထိန်းချုပ်နိုင်သည့် အကန့်အသတ်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် သူသည် ထိုမျှ စက္ကူရုပ်အများကြီးကို အချိန်ကြာမြင့်စွာ မထိန်းချုပ်နိုင်ပေ။
စက္ကူရုပ်လေးဆယ်သည် အပြာနုရောင် ချပ်ဝတ်ကိုဝတ်ဆင်ထားသော နတ်စစ်သည်များအဖြစ် ပြောင်းလဲလိုက်၏။
သူတို့သည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ရုပ်ရည်အသွင်အပြင်မတူကြသည့်အပြင် စွမ်းအားလည်း မကြီးပေ။ သို့သော် သူတို့၏ ခံစစ်သည် ကောင်းမွန်၏။ စစ်သည်တစ်ဦးချင်းစီ၏ ကျောတွင် ရိုးရှင်းသော ဓမ္မအဆောင်တစ်ခုစီ လွယ်ထားကြသည်။ ထိုဓမ္မအဆောင်သည် ရှည်လျားသော လေးတစ်လက် ဖြစ်၏။ လက်ထဲတွင်မူ အရည်အသွေးမြင့်မားသော မြားတံများကို ကိုင်ဆောင်ထားကြလေသည်။
ထို လေးကြီးများတွင် အခြေခံ တံဆိပ်တော်တချို့သာ ရှိသည်ဖြစ်၍ ရတနာတစ်ခုဟု မဆိုနိုင်ပေ။
သူတို့သည် ရှေ့ရှိ တောအုပ်အတွင်းသို့ လျင်မြန်စွာ သွားလိုက်ကြသည်။ သူတို့သည် လီချန်ရှို့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားသော လျှို့ဝှက်နေရာသို့ရောက်သောအခါ လေးကြိုးကို တစ်ဆုံးဆွဲလိုက်ကြ၏။ မြားတံများအပေါ်တွင် ရှုပ်ထွေးသောအင်းကွက်များ ပေါ်လာ၏။
“ အသံတိတ် အဆိပ်နတ်မြား ”
ထိုမြားတံများသည် ကုန်ကြမ်းနည်းနည်းဖြင့် အမြောက်အမြားထုတ်လုပ်နိုင်သော တိုက်ခိုက်ရေး ဓမ္မအဆောင်များဖြစ်ပြီး ပစ်မှတ်ကို အတိအကျပစ်နိုင်လေသည်။ ထို့ပြင် ၎င်းမြားတံများမှနေ၍ အဆိပ်မှုန့်အမြောက်အမြားကို တမဟုတ်ခြင်း ထုတ်လွှတ်နိုင်၏။
‘ ရန်သူတွေကို သတ်တဲ့နေရာမှာ မှော်အစွမ်းတွေ၊ ဓမ္မရတနာတွေကို သုံးမှမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်မှာရှိတဲ့ အားသာချက်ကို အကောင်းဆုံး အသုံးချနိုင်ရင်ရပြီ ’
‘ လူတစ်ယောက်က ဘယ်လောက်ပဲ ခန္ဓာကိုယ်တောင့်တင်း မာကြောပါစေ ကျောက်တုံးနဲ့တော့ မယှဉ်နိုင်ဘူးလေ ’
‘ ပစ်မယ်… ’
အမှောင်ထုထဲရှိ လီချန်ရှို့သည် လက်ဖျောက်တစ်ချက်တီးလိုက်ရာ လေးကြိုး လေးဆယ်သည် လှုပ်ခတ်သွားကြ၏။
လေးတစ်စင်းပြီး တစ်စင်းမှနေ၍ မြားတံများ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ပျံထွက်သွားလေတော့သည်။ ထိုမြားတံများသည် ရန်သူများစုဝေးနေသောနေရာသို့ နောက်ကျောဘက်မှနေ၍ တိတ်တဆိတ်ပျံသန်းသွားကြလေသည်။