လီကျန်း မျက်မှောင်ကြုတ်ကြုံ့ပြီး “မင်းပြောစရာရှိရင် ပြောသာပြော။ ဝိုင် ဘာကြောင့် ယူလာတာလဲ။ စျေးမကြီးဘူးလား?”
“အဖေ အရင်ကလုပ်ထားတာ။ အခုဘယ်သူမှ မသောက်ဘူးဆိုတော့ ယူလာခဲ့တာ။ စိတ်ထဲမထားပါနဲ့။”
“ငါ ဘာလို့စိတ်ရှိရမှာလဲ?”
လီကျန်းပြုံးလိုက်တယ်။ “နောက်မှ မင်းအဒေါ်ကို ပုလင်း ပြန်ပေးခိုင်းလိုက်မယ်။”
လုရှန်း ခေါင်းညိတ်ပြီး လာရတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကို ရှင်းပြတယ်။
“အုတ်တွေဝယ်ချင်ပေမယ့် ဘယ်မှာ ဝယ်ရမှန်းမသိဘူး။ ဉီးလေး လမ်းပြပေးနိုင်မလား?”
လျိုယွဲ့ရွာတစ်ရွာလုံးတွင် အုတ်အိမ်တစ်လုံးတွင် နေရန်တတ်နိုင်သည့် မိသားစု အနည်းငယ်သာ ရှိသည်။ သူတို့ထဲက တစ်ယောက်က လီကျန်းရဲ့ မိသားစုပင်။
သူမ အခြားမိသားစုများနှင့် မရင်းနှီးဘူး။ အနည်းငယ် တွေးတောပြီးနောက် ရွာလူကြီးသည် အယုံကြည်ရဆုံးလို့ ခံစားရတယ်။
“အုတ်ဝယ်မလို့?” လီကျန်းနားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်သွားတယ်။ “ဘာလို့ အုတ်ဝယ်ချင်တာလဲ?”
“ကိုယ်ပိုင်သုံးစရာရှိလို့။ ဦးလေးလီကျန်း ကျွန်မကို ကျေးဇူးပြုပြီး လုပ်ပေးနိုင်မလား?”
“အကျိုးခံစားခွင့်တွေ ရပြီးသားဆိုတော့ ဘယ်လိုငြင်းရမှာလဲ?” လီကျန်းက ပြုံးပြီးပြောတယ်။ “မင်း အုတ်ဝယ်ချင်တာမလား? အရင်ပြန်သွားဉီး။ မနက်စာစားပြီးရင် လိုက်ပို့ပေးမယ်။”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဦးလေး!”
လုရှန်း သူ့ကို ကျေးဇူးတင်စကား ပြောပြီး ထွက်သွားတယ်။
လီကျန်းရဲ့ဇနီး အမျိုးသမီးဖန်က မီးဖိုချောင်က ထွက်လာခဲ့တယ်။ “ဒီကလေးက ဘာလို့ အုတ်ဝယ်ချင်တာလဲ?”
“ငါလည်း မသိဘူး။ လုမိသားစုမှာ ဖြစ်ပျက်ပြီးတဲ့နောက် ဒီကလေးဟာ တခြားလူတစ်ယောက်လိုပြောင်းလဲသွားပုံပဲ။”
အမျိုးသမီးဖန် သိပ်ဂရုမစိုက်ဘဲ “သူမ လိုချင်တာ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တတ်နိုင်ရင် လုပ်ပေးလိုက်။ အခု လုရန်က စာသင်ဖို့မြို့ကို ထွက်သွားတာ အိမ်မှာ သူတစ်ယောက်တည်းရှိတယ်။ သူမမှာလည်း ဖိအားတွေအများကြီးရှိနေမှာပဲ။”
လီကျန်း ခေါင်းညိတ်တယ်။ “ငါသိတယ်။”
လုရှန်း အိမ်ပြန်လာပြီး မိနစ်သုံးဆယ်ခန့်စောင့်တယ်။ ထို့နောက် လီကျန်း နွားလှည်းနဲ့ ရောက်လာတယ်။
“လုရှန်းသွားရအောင်!”
လီကျန်း တံခါးအပြင်ဘက်မှ အော်ခေါ်တယ်။
လုရှန်းက ကမန်းကတန်းထပြီး လုဂျန်နဲ့ လုရှင်းကို အဒေါ်ယုနဲ့ လျန်ယွမ်ကို သွားရှာခိုင်းတယ်။ နောက်တော့ နွားလှည်းပေါ်တက်ပြီး ထွက်ခွာသွားခဲ့တယ်။
လျိုယွဲ့ရွာမှာ အုတ်လုပ်နည်းကို သိတဲ့သူ တစ်ယောက်မှမရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် ရွာနီးနားချင်းမှာ တစ်ယောက်ယောက်ရှိတယ်။
အုတ်သည်အများအားဖြင့် အနီရောင်အုတ်မဟုတ်ပေ။ မီးခိုးရောင်ဖြစ်ပြီး အုတ်နှစ်တုံးကို ကြေးဒင်္ဂါးတစ်ပြား ကုန်ကျတယ်။
လုရှန်းက အုတ်ခဲ ၄၀,၀၀၀ တောင်းပြီး ငွေတုံး ၂၀ သုံးခဲ့တယ်။
အုတ်များလွန်းတာမို့ ရောင်းသူက သူတို့ကို အသုတ်လိုက် ခွဲဝေပေးတယ်။ အုတ်များကို ညနေပိုင်းတွင် ပို့ဆောင်ပေးခဲ့တယ်။
အုတ်ခဲများဖြင့် ပြည့်နေသော ဝင်းကို မြင်လိုက်တိုင်း ရွာသားများ အံ့ဩသွားကြတယ်။ အဒေါ်ယု ဘာလို့ အုတ်တွေ အများကြီးဝယ်ထားတာလဲလို့ မေးဖို့ ပြေးလာတယ်။ တံတိုင်းဆောက်ဖို့လို့ပြောခဲ့ပေမဲ့ အဒေါ်ယုကလွဲလို့ ဘယ်သူမှမယုံပေ။
နောက်တနေ့ရွာမှာ အလုပ်သမားများစုဆောင်းဖို့ တနေ့လုပ်ခ ငွေတုံး ၅ တုံးအပြင် နေ့လည်စာ ကျွေးမယ်လို့ပြောမှ လူတိုင်းယုံကြည်သွားကြတယ်။
ဒီအလုပ်လုပ်ဖို့ လူအများအပြား လာရောက်ခဲ့ကြတယ်။ လုရှန်းသည် ရွာမှာ နာမည်ကြီးပြီး ရိုးသားသော အမျိုးသားတစ်ဒါဇင်ကို ရွေးချယ်ခဲ့တယ်။ လျန်ပင် အပါအဝင် လူနှစ်ဆယ်နီးပါးရှိတယ်။
တံတိုင်းပြီးဖို့ တစ်လခွဲနီးပါးကြာတယ်။
ဥယျာဉ်ထဲ ခရမ်းချဉ်သီးနဲ့ အာလူးတွေလည်း ကောင်းကောင်းကြီးလာကြပြီ။
တံတိုင်း တည်ဆောက်ပြီးနောက် လုရှန်း အိမ်နောက်ဖေးတွင် ရေကန်တူးရန် တစ်စုံတစ်ဦးကို ခိုင်းစေခဲ့တယ်။ ကျန်တာဝန်များကို သူမကိုယ်တိုင် ပြီးမြောက်အောင်လုပ်ခဲ့တယ်။
အိမ်နောက်ဖေးမှ မြစ်ရေက ရေကန်ထဲကို စီးဝင်စေဖို့ ညွှန်ကြားခဲ့တယ်။
သူမရဲ့ ရေပေးဝေမှုကို ပုံမှန်ဖြည့်ဆည်းပေးရန်နှင့် အနာဂတ်တွင် စွန့်ပစ်ရေများ အဆင်ပြေချောမွေ့စွာ အသုံးပြုနိုင်ရန် ရေနုတ်မြောင်းကိုပင် တူးဖော်ခဲ့တယ်။
အဲဒီနောက်မှာတော့ ကြာပန်ရှာပြီး ရေကန်ထဲမှာ စိုက်တယ်။ ထို့နောက် သူမရဲ့ အာကာသလက်ကောက်မှ ကဏန်း၊ ငါးနှင့် မြစ်ကဏန်းများကို ရေကန်ထဲသို့ လောင်းချတယ်။
“ဒုတိယအစ်မ၊ အဲဒါတွေက ဘာတွေလဲ။ ကြည့်ရတာ ထူးဆန်းတယ်!”
အားဂျန်ပုစွန်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း အံ့သြစွာ မေးလိုက်တယ်။
“ဒါကို ရေချိုကျောက်ပုစွန် လို့ခေါ်တယ်။ နောက်မှ မင်းအတွက် ငါလုပ်ပေးမယ်။”
“မျက်စိကန်း၊ နားမကြား။ နာမည်က ထူးဆန်းလိုက်တာ။ တကယ်စားလို့ရလား?”
လုဂျန် သူ့သံသယကို ထုတ်ဖော်ခဲ့လေသည်။