အရှင်လေဟာနယ်သည် ရုတ်တရက် လှည့်ကာ မန္တာန်တစ်ခုကို အသုံးပြုရန် ချိပ်ဟန်တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်စေရန် ပြင်သည်။ သို့သော် ဤအခိုက်အတန့်၌ ရှေ့ဖြစ်ဟောသူ၏ပါးစပ်က အနည်းငယ် လှုပ်ရှားသွားကာ အရှင်လေဟာနယ်ကို ချက်ခြင်း ရပ်တန့်သွားစေသည်။မမြင်ရသောအားတစ်ခုက သူ့မန္တာန်ကို ကြားဖြတ်နှောက်ယှက်လိုက်သည့်အလား။
အရှင်လေဟာနယ့် အသွင်က ကြီးစွာပြောင်းလဲသွား၏။ သည်အခိုက်၌ ကျောက်ရီသည် မီးတောက်များကို ဖြတ်သန်းကာ အရှင်လေဟာနယ်၏ရင်ဘက်ပေါ်သို့ မြန်ဆန်စွာ ကျရောက်သွားတော့သည်။
အရှင်လေဟာနယ်က သွေးအန်လိုက်ရသည်။သူသည် နောက်သို့လည်း ခြေလှမ်းအနည်းငယ် တရွတ်ဆွဲသွားရ၏။
ဓါးစွမ်းအင်သည်လည်း လွင့်ပြယ်ကာ ကျောက်ရီအဖြစ်သို့ ပြန်ပြောင်းလဲသွား၏။သူ့ အသွင်က ဖြူဖပ်ဖြူရော ဖြစ်နေချေသည်။ သူ့ ထွင်းဖောက်တိုက်ခိုက်မှုက အရှင်လေဟာနယ်ကို များစွာ ထိခိုက်စေခဲ့သလို ဤဖြစ်စဉ်အတွင်း သူလည်း ဒဏ်ရာရခဲ့ပေသည်။
ကျောက်ရီက ဝမ်ဝေနှင့်ဟူကျွမ်တို့နား ပြန်ဆုတ်လာ၏။ သူက ဝမ်လင်းထံသို့ သတင်းစကား လှမ်းပို့လိုက်သည်။ “ဝမ်လင်း…ငါ့ဓါးစွမ်းအင်က သူ့ကို သတ်ဖို့အတွက် မလုံလောက်ဘူး။ဒါပေမယ့် သူ့အရင် ဒဏ်ရာတွေကို ပြန်ဆွပြီး ပိုဆိုးစေခဲ့ပြီ…”
ထိုသို့ ပြောလိုက်ပြီးနောက် ကျောက်ရီသည် ထိုင်ချကာ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ကုသ၏။မထင်မှတ်စွာ သူက ဆေးလုံးများကို တနေရာရာကနေ ထုတ်ယူ သောက်သုံးလိုက်သည်။ သည်ဆေးလုံးများက စိတ်ဝိညာဥ်ခန္ဓာကိုယ်များအတွက် အထူးပြုထားခြင်းပင်။ သည်ဆေးလုံးတို့က ဆေးလုံးအစား စီးဆင်းသောစိတ်ဝိညာဉ်စွမ်းအင်နှင့် ပိုတူသည်။
အရှင်လေဟာနယ်၏မျက်နှာသည် သေလောက်အောင် ဖြူရောနေသည်။ သူသည် နဂိုရရှိထားသည့် ဒဏ်ရာများကို ဖိနှိပ်ထားခဲ့ကာ ပိုဆိုးမလာအောင် တောက်လျောက် လုပ်ထားခဲ့ရ၏။
သို့ရာတွင် ကျောက်ရီ၏ဓါးရိုက်ချက်ကြောင့် သူ့ဒဏ်ရာများမှာ ပေါက်ကွဲထွက်လာ၏။ သူ့ကျင့်ကြံမှုအဆင့်သည်လည်း ထပ်လျော့ကျသွားခဲ့ရပေပြီ။သူသည် နိဗ္ဗာနဖြိုခွဲခြင်း အစောပိုင်းအဆင့်ထိ လျော့ကျသွားခြင်း မရှိသော်လည်း သည်ထက်ပိုဆိုးလာပါက အစောပိုင်းအဆင့်သို့ သိပ်လိုတော့မည် မဟုတ်ပေ။
ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သူ့စိတ်ထဲ၌ အေးစိမ့်မှုကို ခံစားမိသည်။သူက နောက်သို့ပင် ခြေလှမ်းအနည်းငယ် ဆုတ်လိုက်၏။ သူ့ညာလက်ဖြင့် ချိပ်တံဆိပ်တစ်ခုကို ဖြစ်စေကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်အား ညွှန်၍ တည်ငြိမ်အောင် လုပ်သည်။သို့သော် သည်လုပ်ဆောင်မှုမှာ သူ့အား နောက်ထပ်သွေးအန်စေပြန်သည်။
သူ့အသွင်ဟန်ပန်မှာ ကြမ်းကြုတ်နေသည်။သာ့အကြည့်က ဝမ်လင်း၊ ကျောက်ရီတို့ ထံ၌ ရှိမနေပေ။ ရှေ့ဖြစ်ဟောသူထံ၌သာ မမှိတ်မသုန် ကျရောက်နေသည်။
ရှေ့ဖြစ်ဟောသူကတော့ ပုံမှန်ဟန်ပန်အတိုင်းပင်။ အရှင်လေဟာနယ်၏အကြည့်က သူ့အား မည်သို့မျှ မသက်မသာ မဖြစ်စေသည့်ဟန် ရ၏။ သူက တည်ငြိမ်စွာပင် ဆိုလာသည်။ ”ရောင်းရင်းကျင့်ကြံသူ အရှင်လေဟာနယ်…သင် ဒီလို အခြေအနေဖြစ်မှသာ ငါ သင့်ကို ကူညီဝံ့လိမ့်မယ်…”
ထိုသို့ပြောပြီးနောက် ရှေ့ဖြစ်ဟောသူသည် ဝမ်ဝေနှင့်ဟူကျွမ်တို့အား ပြုံး၍ ကြည့်ကာ ဆိုသည်။ “တိမ်ကောင်းကင်စုံတွဲက ဒီအဘိုးအိုကို မျက်နှာသာပေးဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။ ဒီကနေ့ ပုဂ္ဂိုလ်ရေး ရန်ကြွေးတွေ မေ့ထားကြပြီး နောက်တစ်ထပ်ကို ဝင်ရောက်ဖို့ပဲ အာရုံစိုက်ရအောင်လား…”
လင်းထျန်ဟူ အသွင်မှာ သုန်မှုန်နေ၏။ ရှေ့ဖြစ်ဟောသူက လျှို့ဝှက်လှုပ်ရှားမှုတစ်ခု ပြုလုပ်ခဲ့သည်ကို မည်သို့ မတွေ့ဘဲ နေပါ့မည်နည်း။ သူသည် အရှင်လေဟာနယ် ဘေးနားသို့ ရောက်လာကာ ဝမ်လင်းနှင့်သူ့လူများကို အေးတိအေးစက်ကြည့်သည်။
ဘူးသီးခြောက်ပေါ်ရှိ အဘိုးအိုကတော့ မထူးခြားနားဟန်ဖြင့် လူတိုင်းကို ကြည့်လိုက်၏။ သို့ရာတွင် သူသည် ရှေ့ဖြစ်ဟောသူနှင့် အရှင်လေဟာနယ်တို့ဘက်တွင် ရပ်တည်မှန်း ရှင်းလင်းပေသည်။
တချိန်တည်းမှာ တောက်ပသောလေဟာနယ်သခင်မ ဟု ထင်ကြေးပေးခံရသော မိန်းကလေးသည်လည်း မတ်တပ်ထရပ်ကာ အရှင်လေဟာနယ့် အနားသို့ လှမ်းသွားသည်။ သူမ၏လှပသောအကြည့်က ဝမ်လင်းထံသို့ ကျရောက်လာကာ နူးညံ့စွာ ပြောလာသည်။ ”ရောင်းရင်းကျင့်ကြံသူဝမ်.. ဒီနေ့ကိစ္စကို ဒီမှာပဲ ရပ်လိုက်ကြစို့။ သင် ဒီနေရာကနေ ထွက်ခွာရင်လည်း ငါ့တောက်ပသောဟင်းလင်းပြင်နယ်မြေက ဒီကိစ္စမှာ ဝင်မပါတော့ဘူး…”
ဝတ်စုံနက်နှင့်လူက လွဲ၍ လူတိုင်းသည် ဘက်တစ်ဖက်ကို ရွေးချယ်ပြီး ဖြစ်၏။ ဝမ်လင်း၏မျက်လုံးက လက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။သူက လက်နှစ်ဖက်ယှက်၍ ဝမ်ဝေကို တလေးတစား ပြောလိုက်သည်။ “ဂျူနီယာက အဆင်အခြင်မဲ့သွားခဲ့ပါတယ်။ ကျနော်က ဒီကိစ္စကို စီနီယာပဲ ဆုံးဖြတ်ပေးစေချင်ပါတယ်…”
ဝမ်ဝေသည် ဝမ်လင်း အစောပိုင်းက တိုက်ခိုက်မှုနှင့် ပတ်သတ်၍ မပျော်မရွှင် ဖြစ်ခဲ့ရသော်လည်း ဝမ်လင်း ဘယ်အချိန်ရပ်တန့်ရမည်ကို သိနေသည်ကို တွေ့မြင်သည့်အခါ ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ သူ့အကြည့်က ရှေ့ဖြစ်ဟောသူနှင့် အခြားလူများထံသို့ ကျရောက်သွား၏။ သူက တည်ငြိမ်စွာ ဆိုလိုက်သည်။ ”ကောင်းပြီ…အခု ကိုယ်ရေးကိုယ်တာရန်ငြှိုးတွေကို ဘေးဖယ်ထားကြမယ်။ နောက်ဆုံးသုံးထပ်ဟာ အန္တရာယ်တွေနဲ့ ပြည့်နေတာ။ ဒါ့ကြောင့် ကျေးဇူးပြုပြီး ရောင်းရင်းကျင့်ကြံသူတို့…တင်းခံမထားကြတော့နဲ့။ ငါတို့ ခုနှစ်ခုမြောက်အထပ်ကို တည်နေရာ ရွှေ့ပြောင်းပြီးကြရင် ဗဟိုနေရာမှာ ဆုံကြမယ်…”
ဝမ်ဝေသည် စကားစသပ်လိုက်ပြီးနောက် ရှေ့ဖြစ်ဟောသူနှင့် တခြားသူများသည် ပြုံး၍ ခေါင်းညိတ်လိုက်ကြ၏။ ဟူကျွမ်က မတ်တပ်ထရပ်ကာ ကျောက်ပြားနားသို့ လှမ်းလျှောက်သွားသည်။ သူမသည် ထိုကျောက်ပြားပေါ်သို့ လက်တင်ကာ ညင်သာစွာ ဖိချလိုက်၏။ကျောက်ပြားထံမှ ခရမ်းရောင်အလင်းထွက်ပေါ်လာတော့၏။
ချက်ခြင်းပင် အက်ကြောင်းများစွာ မြေပြင်ထက်၌ ပေါ်လာပြီး ရုတ်တရက် ပြိုဆင်း၍ ကြယ်ရောင်စုံကောင်းကင်တစ်ခု လှစ်ဟပေါ်လာသည်။ လူတိုင်းသည် အောက်ဘက်သို့ကျ၍ ပျောက်ကွယ်သွားကြတော့၏။
ကျောက်ရီအတွက်တော့ ဝမ်ဝေက သူ့အား ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည်။
ကောင်းကင်ဘုံအင်ပါယာလှိုဏ်ဂူ၏ ခုနစ်ထပ်မြောက်သည် ပထမဆုံး ခြောက်ထပ်နှင့် ကွာခြားသည်။သည်ခုနစ်ထပ်မြောက်၌ မည်သည့် အဆောက်အဉီမှ ရှိမနေ၊ မီးတောက်ပင်လယ်ဖြင့်သာ ဖုံးလွှမ်းနေသည်။
သည်နေရာမှာ ကြီးမားလွန်ခြင်း မရှိပေ။ အလယ်ဗဟို၌ မီးတောင်တစ်ခု ရှိကာ မြူနက်များ ဝန်းရံထားသည်။ မီးတောင်မှ မြည်ဟိန်းသံများ ထွက်ပေါ်၍ မီးများ မကြာမကြာ ကောင်းကင်ထက်ကနေ ကျဆင်းနေသည်။
လူတိုင်းသည် ဤနေရာသို့ လူစုခွဲကာ တည်နေရာရွှေ့ပြောင်း ပို့ဆောင်ခြင်း ခံလိုက်ရပေ၏။ ဝမ်လင်းက သည်နေရာသို့ ခြေချလိုက်ချိန်တွင် သူ့ဘေးပတ်လည်သို့ ကြည့်ကာ မျက်မှောင်ကြုတ်သွား၏။
“မှားနေပြီ. .”
သည်နေရာက မြေပုံပေါ်တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသည့် ခုနစ်ထပ်မြောက်နှင့် လုံးဝကွာခြားနေသည်။ ဝမ်လင်းက သုန်မှုန်စွာ ရှေ့တည့်တည့်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ပေတစ်ထောင်အကွာရှိ ဟူကျွမ်ကို တွေ့မြင်၏။ ဟူကျွမ်ကလည်း သူ့ဘေးပတ်လည်ကို ကြည့်ကာ စိတ်ရှုပ်ထွေးဟန် ဖြစ်ပေါ်နေသည်။
ဝမ်လင်းက သူမအား လှမ်းကြည့်ချိန်၌ ဟူကျွမ်သည်လည်း ဝမ်လင်းကို ပြန်ကြည့်လာ၏။ သူမက ကံကောင်းမှု တစ်ခု ကြုံ၍ ဝမ်လင်း သည်လှိုဏ်ဂူ အကြောင်း ရင်းနှီးနေသည်ကို ခန့်မှန်းမိထားပြီး ဖြစ်သည်။ ခုချိန်တွင် သူမက ဝမ်လင်း၏အကြည့်ကို တွေ့မြင်သည့်အခါ မချင့်ပြုံးပြုံး၍သာ ခေါင်းယမ်းလိုက်တော့၏။
ဝမ်လင်းက သူ့အကြည့်ကို ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်၏။ ဟူကျွမ်၏ အမူအရာမှာ ဟန်ဆောင်ထားခြင်း မဟုတ်ရာ သူမသည်လည်း သည်ခုနစ်ခုမြောက်အထပ်၏ ပြောင်းလဲမှုအပေါ် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပေမည်။
“ရှစ်ထပ်မြောက်ကို ဝင်လို့ရမယ့် ဝင်ပေါက်က ဒီမီးတောင်ပဲ ဖြစ်ရမယ်…”
ဟူကျွမ်၏အသံက ပျံ့လွင့်လာကာ လူတိုင်းနားထဲသို့ ကျရောက်သွားသည်။
အကွာအဝေး တစ်ခု၌ အရှင်လေဟာနယ်သည် ဖြူရောစွာ ရှိနေသည်။ သူ့ညာလက်ကိုလည်း ရင်ဘက်ပေါ်၌ တင်ထား၏။ သူ့ဒဏ်ရာများ၏ နာကျင်မှုက အချိန်တိုင်း တိုးလာနေသည့်အလား။
”ရှေ့ဖြစ်ဟောသူ၊ဝမ်လင်း၊ ဓါးစိတ်ဝိညာဉ် ငါ ဒါကို မေ့လိမ့်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ငါ ခံခဲ့ရတာထက် ဆယ်ဆ မင်းတို့ကို ပြန်ပေးဆပ်စေမယ်…”
သူက သူ့ဘေးပတ်လည်သို့ သုန်မှုန်စွာ ကြည့်လိုက်၏။
”သေစမ်း…ကောင်းကင်ဘုံအင်ပါယာလှိုင်ဂူက ငါ့အတွက် အဆင်ပြေမနေဘူး။ ဒီနေရာရဲ့ မီးမူလစွမ်းအင်က ဒီခွေးကောင်ဝမ်လင်းအတွက် အကျိုးရှိနေမှာ ငါ စိုးရွှံ့မိတယ်…”
အရှင်လေဟာနယ်သည် သူ့စိတ်ထဲကနေ ကြုံးဝါးလိုက်၏။ သို့သော် သူသည် တခုခုကို သဘောပေါက်သွားကာ ချွေးစေးပြန်သွားမိ၏။
“ကျင့်ကြံမှုအဆင့် လျော့ကျတာက ငါ့ စိတ်နေစိတ်ထားကိုပါ ပြောင်းလဲသွားစေတာပဲ။ ငါက ဘယ်လိုလုပ် လွယ်လွယ် ဒေါသထွက်လို့ ရပါ့တော့မလဲ…”
အရှင်လေဟာနယ်က အသက်ဝဝရှုသွင်းကာ သူ့စိတ်ထဲမှ ဒေါသအား ပြန်ဖိနှိပ်ထားလိုက်ရသည်။
ဝမ်ဝေသည် ဟူကျွမ်အနားသို့ ရောက်လာကာ သူတို့နှစ်ယောက်သည် အလင်းတန်းနှစ်ခုအဖြစ် ပြောင်း၍ မီးတောင်ထံသို့ ဦးတည်သွားသည်။ ရှေ့ဖြစ်ဟောသူနှင့် အခြားလူများသည်လည်း မီးတောင်ထံသို့ ဦးတည်သွားကြ၏။
အရှင်လေဟာနယ်သည်လည်း ဝမ်လင်းကို အေးစက်စက်ကြည့်လိုက်ပြီး မီးတောင်ထံသို့ ပျံသန်းသွားတော့သည်။
ဝမ်လင်းကလည်း ရှေ့သို့ ပျံသန်းလာ၏။သူက သူ့ကျင့်ကြံမှုအဆင့်သည် သူ့ရှေ့ရှိ မွန်းစတားအိုများနှင့် မယှဥ်နိုင်ကြောင်း သိသည်။ ထို့ကြောင့် သူက နောက်ကနေသာ ခပ်ဖြည်းဖြည်း လိုက်သွားသည်။
ခပ်ဖြည်းဖြည်းသာ ရှေ့ဆက်သွားသည့် နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ပန်းရောင်ဝတ်စုံနှင့် မိန်းကလေးပင်။သူမ၏ လှပသည့် မျက်လုံးအကြည့်က ဝမ်လင်းပေါ်သို့ ကျရောက်နေ၏။ သူမက ဝမ်းလင်းကို ရပ်စောင့်နေသကဲ့သို့ပင်။
ဝမ်လင်းအသွင်က အေးစက်စက်ပင်။ သူက ထိုမိန်းကလေး အရှိန်တန့်လိုက်သည်ကို တွေ့မြင်သည့်အခါ သူမအား ကွေ့ပတ်ကာ သွား၏။သူက ထိုမိန်းကလေးနှင့် အဆက်အစပ် မလုပ်လိုပေ။
ပန်းရောင်ဝတ်စုံနှင့် အမျိုးသမီးက ဝမ်လင်း သူမအား ရှောင်ကွေ့သွားသည်ကို တွေ့သည့်အခါ အေးစက်စက် နှာခေါင်းရှုံ့သည်။သူမက ဝမ်လင်းအား အာရုံထပ်စိုက်မနေတော့ဘဲ မီးတောင်ရှိရာသို့သာ ပျံသန်းသွားတော့၏။
ပန်းရောင်မိန်းကလေး ထွက်သွားသည်ကို ကြည့်ကာ ဝမ်လင်း၏မျက်လုံးထဲမှ ထူးဆန်းသောအလင်းတစ်ခု လှစ်ဟသွားသည်။ ဝမ်လင်းက ခပ်ဖြည်းဖြည်း သွားနေရင်းဖြင့် မြေပြင်အက်ကြောင်းများအတွင်းရှိ ကောင်းကင်ဘုံကျောက်စိမ်း အကြွင်းအကျန်များကို တွေ့နေရသည်။
လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်းမြောက်များစွာက သည်နေရာမှာ ကောင်းကင်ဘုံအင်ပါယာလှိုဏ်ဂူ၏ ခုနစ်ထပ်မြောက်ဖြစ်ခဲ့မှန်း ဤအချက်က သိသာစေနေသည်။အံ့မခန်းပြောင်းလဲမှုတစ်ခု ဖြစ်ပွားခဲ့ခြင်းကြောင့်သာ သည်နေရာမှာ မီးတောက်များ ဖြစ်လာခဲ့ဟန် ရ၏။
မီးတောင်ကို ကြည့်နေရင်း ဝမ်လင်းသည် မျက်လုံးမှိတ်ကာ သူ့နတ်ဘုရားအာရုံကို ဖြန့်ကျက်သည်။ အချိန်အတန်ကြာပြီးနောက် သူသည် မျက်လုံးပြန်ဖွင့်၏။ သူ့ကြိုတင်ထင်မြင်ချက်မှာ ပိုသေချာလာတော့သည်။
သည်မီးတောင်သည် အခုနေရာ၌ အရင်က မရှိခဲ့ပေ။ တယောက်ယောက်က သည်နေရာကို ရွှေ့ခဲ့တာ ဖြစ်ပုံရ၏။ သူသည် မီးတောင်နားသို့ ရောက်လာလေလေ ထိုအတွေးက ပို၍ သေချာလေ ဖြစ်တော့သည်။
ဝမ်လင်းသည် မီးတောင်ပတ်လည်ရှိ ကျောက်တုံးကျောက်စများသည် မြေပြင်နှင့် လုံးဝ ခြားနားကြောင်း တွေ့မြင်၏။
“လူတိုင်းက ဒီမီးတောင်နဲ့ ပတ်သတ်လို့ တခုခုထူးဆန်းနေတာကို ခန့်မှန်း သိမြင်ကြမှာပဲလို့ ငါ ထင်တယ်…”
ဝမ်လင်းသည် မီးတောင်အောက်ခြေ၌ ရပ်နေ၏။ သူသည် မီးတောင်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်ရန် အလျင်မလိုပေ။ သူက မီးတောင်ဝအက်ကြောင်းကနေ စီးဆင်းနေသည့် ချောရည်ပူများကို တွေ့မြင်လိုက်ရာ သူ့မျက်လုံးသည် လက်ခနဲ ဖြစ်သွားချေ၏။ ချောရည်ပူမှ အပူချိန်မြင့်မားခြင်းက ဝမ်လင်းကို မည်သို့မျှ မသက်မသာ ဖြစ်မနေစေပေ။ သူ့ကို အလွန်သက်သာမှုသာ ပေး၏။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲရှိ မူလစွမ်းအင်သည်ပင် ပို၍ အသက်ဝင်လာချေသည်။
“ဒီနေရာက ငါ့အတွက် အကျိုးဖြစ်စေတယ်…” ဝမ်လင်းက သူ့ညာလက်ကို အက်ကြောင်းထဲရှိ ချောရည်ပူထံသို့ လှမ်းလိုက်သည်။ သူသည် ချောရည်ပူထဲမှ အဆုံးမဲ့မီးဒြပ်စင်ကို ချက်ခြင်း ခံစားမိသည်။
သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲရှိ မူလစွမ်းအင်သည် လှုပ်ရှားလာကာ ဝဲကတော့တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်၏။ ဝမ်လင်း၏ခန္ဓာကိုယ်ကနေ စုပ်အားတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ သူက သူ့ညာလက်ကို တံတားတစင်းကဲ့သို့ အသုံးချ၏။ ချောရည်ပူထဲမှ မီးမူလစွမ်းအင်သည် ရုတ်တရက် ရွှေ့လျားလာကာ ဝမ်လင်းလက်ကနေ တဆင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း စီးဝင်လာ၏။
“ငါက ကောင်းကင်ဘုံအင်ပါယာပေဖန်ရဲ့ မန္တာန်ခြောက်ခုရဲ့ ပထမသုံးခုကို သင်ယူပြီးခဲ့ပြီ။ဒါပေမယ့်လည်း စီနီယာအစ်ကို ချင်းရွှေရဲ့ အပြောအရ နောက်ပိုင်းမန္တာန်သုံးခုမှာ ပေဖန်ရဲ့ အစစ်အမှန်စွမ်းအား အဆီအနှစ် ပါဝင်တယ်တဲ့။ ဒီနောက်ပိုင်းမန္တာန်တွေထဲက ဦးဆုံးတစ်ခုကတော့ တောင်ခြေမွခြင်းပဲ။ သတ်ဖြတ်ခြင်းနယ်မြေမှာတုန်းက ဒီမန္တာန်ကို ချင်းရွှေအသုံးပြုခဲ့တာ ငါ တွေ့မြင်ခဲ့တယ်။ဒါက ဒီမီးတောင်ပေါက်ကွဲမှုနဲ့ အတော်လေး ဆင်တူပေတယ်…”
ဝမ်လင်းသည် မီးမူလစွမ်းအင်ကို စုပ်ယူနေရင်း စဉ်းစားကာ သည်အံ့ဖွယ်မီးတောင်ကို ကြည့်နေ၏။
ဝမ်လင်း၏ ညာဘက်ခြမ်း၌ ဝတ်စုံနက်နှင့်လူသည်လည်း မီးတောင်အတွင်းသို့ မဝင်ပေ။ သူသည်လည်း ထိုင်ချကာ အက်ကြောင်းထဲရှိ ချောရည်ပူထဲသို့ ဘယ်လက်ကို နေရာချသည်။ ဝမ်လင်းကဲ့သို့ပင် သူသည်လည်း သည်မီးများအတွင်းမှ မူလစွမ်းအင်ကို စုပ်ယူနေ၏။ သူသည် ဝမ်လင်းထံသို့ ရံဖန်ရံခါ ကြောက်လန့်ဟန်ဖြင့် ကြည့်သည်။ သူ့မျက်လုံးထဲ၌လည်း ရန်လိုမှု ရှိနေ၏။
“ဟင်္သာငှက်…ငါသာ ဟင်္သာငှက်ကို ဝါးမြိုနိုင်ရင် ငါ့မီးတောက်နဂါးက ဒုတိယအကြိမ် နိုးထလာနိုင်လောက်တယ်..”
***